Αύριο, όλα θα ήταν διαφορετικά. Αύριο..

Γράφει η Ιωάννα Νικολαντωνάκη

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ο άνθρωπος. Γεννήθηκε σε μια κοινωνία που οι αρχές του επέβαλλαν να μεγαλώσει πηγαίνοντας σχολείο, μαθαίνοντας στημένα μαθήματα περί ζωής, αξιών και πεποιθήσεων.
Αργότερα αν ήταν από τους τυχερούς θα ολοκλήρωνε τις σπουδές του, θα έβρισκε μια δουλειά μετά από κάμποσες αποτυχημένες προσπάθειες και έτσι θα εδραίωνε το κοινωνικό στάτους του και θα του επέτρεπε να ενταχθεί επιτέλους και με τη βούλα στον κύκλο που από μικρό του τριβέλιζαν στο μυαλό. Ώπα!
Kάτι έλειπε, κοίταξε τα σημειωματάρια του. Τα είχε τσεκάρει όλα.
Όλα; Όχι του είχε μείνει ένα τελευταίο. Η αποκατάσταση.
Ένας γάμος και παιδιά. Με κεφάλαια γραμμένα.
Και έτσι βγήκε ξανά στην αγορά αναζήτησης. Έτσι το είδε.
Έτσι τον έμαθαν να το βλέπει.
Βλέπεις οι παρωπίδες δεν μπαίνουν μόνο στα άλογα. Έτσι κι αυτός.
Έψαξε και βρήκε τον ιδανικό σύντροφο, το κατάλληλο μηχάνημα αναπαραγωγής.
Και ξεκίνησε να κατασκευάζει, ομοιώματα που ονόμασε καρπό του έρωτα.
Χωρίς ο δόλιος να ξέρει τι σημαίνει αυτή η λέξη.
Αν μάθαινε θα τρόμαζε.
Θα του γκρέμιζε ότι είχε βάλει στη σειρά με τόση ευλάβεια.
Και πέρναγαν τα χρόνια και χαρούμενος δεν ήταν. Το ένιωθε.
Κι όμως όλα σωστά τα είχε κάνει. Τι να στράβωσε, μονολογούσε κάθε βράδυ που ακούμπαγε το κεφάλι του στο μαξιλάρι.
Έχασα στιγμές, έχασα τα χρόνια μου στα πρέπει;
Προσκύνησα τη πεπατημένη και απίστησα στον εαυτό μου;
Κάθε βράδυ το ίδιο και κάθε βράδυ βάζοντας το ξυπνητήρι την ίδια ώρα, υποσχόταν πως αύριο θα είναι όλα διαφορετικά, πως όλα αύριο θα τα αλλάξει..