Γράφει η Αργυρώ Αμπατζίδου.
Καθένας μάχεται για αυτά που του επιφυλάσσει η ζωή με τον μοναδικό, δικό του τρόπο. Μέσα από τα μονοπάτια που ακολουθεί, άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο δύσβατα, μέσα από τις αποφάσεις που θα πάρει και από τις προσπάθειες που θα καταβάλλει για να τα διασχίσει, μέσα από τα εμπόδια που θα παρουσιαστούν, αλλά το σημαντικότερο μέσα από τις αποτυχίες ή τις επιτυχίες που θα βιώσει περπατώντας τα, θα διαμορφώσει τον χαρακτήρα του. Δεν έχει σημασία αν αυτός είναι άντρας ή γυναίκα. Έχει όμως σίγουρα σημασία πως μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία θα πρέπει κατά κύριο λόγο να κρατήσει αλώβητη την ανθρώπινη υπόστασή του και το κυριότερο, ακλόνητα τα δύο συστατικά που τον διαφοροποιούν πλήρως από όλα τα υπόλοιπα έμβια όντα αυτού του κόσμου, το μυαλό και την ψυχή του. Και τέλος να μην επιτρέψει σε κανέναν να τον κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που θέλει και που πιστεύει ότι πρέπει να είναι.
Όλος αυτός ο πρόλογος γράφτηκε γιατί, μαθαίνοντας τελευταία μια πραγματικά ανθρώπινη ιστορία, έπρεπε να καταλήξω στο συμπέρασμα του πόσο παράξενα διαμορφώνεται ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου όταν τα πιστεύω και οι πεποιθήσεις του δεν συμφωνούν πλήρως με αυτά ενός ευρύτερου και μεγαλύτερου σε ποσοστό κοινωνικού συνόλου.
Ο ρατσισμός ανέκαθεν ήταν ένα θέμα που με ενοχλούσε αφάνταστα. Καθώς έχω έντονη την αίσθηση της ανθρώπινης δικαιοσύνης, δεν μπορώ να δω διαφορετικά κανένα συνάνθρωπό μου, είτε αυτός έχει άλλο χρώμα από το δικό μου, είτε αυτός πιστεύει σε έναν άλλο Θεό από αυτόν που πιστεύω εγώ, είτε είναι ηλικιωμένος ή παιδί, είτε έχει λιγότερα ή περισσότερα χρήματα από εμένα, είτε ασπάζεται τον έρωτα με άλλο τρόπο από αυτόν που τον ασπάζομαι εγώ, είτε είναι λιγότερο ή περισσότερο μορφωμένος από ό,τι είμαι εγώ.
Θα πω κάτι κοινότοπο, αλλά δεν πειράζει.. Όλοι έχουμε ένα κεφάλι, δύο μάτια, δύο αυτιά, μια μύτη, ένα στόμα, δύο χέρια, δύο πόδια και σίγουρα ένα μυαλό και μια απέραντη καρδιά. Τι μας λες; Θα πουν μερικοί.. Όλοι δηλαδή κατά μία έννοια είμαστε ίδιοι, δεν διαφέρουμε σε κάτι το σημαντικό παρά μόνο σε λεπτομέρειες. Όλοι σκεφτόμαστε και όλοι έχουμε συναισθήματα.
Γιατί δηλαδή πρέπει να μισώ ή να τιμωρώ κάποιον που πιστεύει σε έναν άλλο Θεό, διαφορετικό από τον δικό μου; Και στο τέλος τέλος γιατί θα πρέπει ο δικός μου να είναι καλύτερος από του άλλου;
Γιατί θα πρέπει να χλευάζω κάποιον που το χρώμα του είναι πιο σκούρο ή πιο ανοικτό από το δικό μου; Κοιτάζοντάς τον πιο προσεκτικά βλέπω πως τελικά είμαστε ίδιοι!
Γιατί πρέπει να απαξιώ εκείνον με χαμηλότερη μόρφωση από τη δική μου; Δεν μπορώ να γνωρίζω ποιες ήταν οι συνθήκες της ζωής του όταν βρισκόταν σε ηλικία που θα μπορούσε να πάρει μια υποτυπώδη εκπαίδευση και δεν το έκανε. Και αλήθεια μπορεί αυτός ο άνθρωπος να έχει καταφέρει πολύ περισσότερα από αυτά που έχω καταφέρει εγώ!
Και γιατί τελικά πρέπει να κοροϊδεύω εκείνον που πιστεύει σε μια άλλη μορφή ερωτικού ταιριάσματος από αυτή που εγώ θεωρώ φυσιολογική; Μια ανώτερη δύναμη μπορεί να έπλασε αυτόν τον άνθρωπο με έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης πάνω στο θέμα αυτό. Αν είναι ευτυχισμένος με την επιλογή του αυτή, εμένα σε τι ακριβώς με ενοχλεί;
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου υπεράνω κάποιων άλλων. Μου αρέσει να τον θεωρώ ίσο και ίση θέλω να με βλέπουν και οι άλλοι. Αυτό δεν σημαίνει πως είμαι αλάνθαστη, πως δεν έχω κάνει λάθη, πως δεν έχω αδικήσει στο παρελθόν ανθρώπους. Γι’αυτό και ονομάζομαι εξάλλου άνθρωπος, αλλιώς θα ονομαζόμουν κάπως διαφορετικά, ίσως και Θεός. Δεν είμαι όμως και δεν θα ήθελα σίγουρα να είμαι, γιατί μέσα από όλη αυτή την πορεία, υπάρχει η ευτυχία του να με ανακαλύπτω κάθε μέρα, να με διορθώνω, να με κάνω καλύτερο άνθρωπο και με αυτόν τον τρόπο να πλησιάζω σιγά σιγά και λίγο λίγο τον δικό μου Θεό, που δεν με νοιάζει καθόλου αν είναι διαφορετικός από του διπλανού μου. Στο τέλος τέλος, αν το καλοσκεφτούμε, όλοι οι Θεοί ίδιοι δεν είναι;..
Καλή Χρονιά!
