Δυο άνθρωποι ξένοι που συναντήθηκαν οι ζωές τους για λίγο, φευγαλέα

Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.

Εσύ.
Και εγώ.
Ένα ανεξερεύνητο εσύ.
Και ένα αφανέρωτο εγώ.
Μεταξύ αλκοόλ και τσιγάρων.
Μεταξύ χαμηλού φωτισμού και ανεπιτήδευτων σιωπών.

Εγώ.
Και εσύ.
Ένα ανολοκλήρωτο εγώ.
Και ένα αυτούσιο εσύ.
Μεταξύ ηδονικών στιγμών.
Μεταξύ ανατολών δίχως μέλλον.

Εσύ!
Και εγώ.
Εγώ.
Και εσύ.
Εμείς.
Αγκαλιά.
Να μοιραζόμαστε ένα όμικρον και ένα δύο.
Όχι όμως και τον ίδιο ουρανό.

Εμείς.
Αγκαλιά.
Να χαράζουμε σχήματα στο ταβάνι με τις ανάσες μας.
Και ας μην μιλάμε την ίδια γλώσσα.
Να μοιραζόμαστε το ίδιο σεντόνι.
Αλλά όχι το ίδιο κρεβάτι.
Να συγχρονίζουμε δυο ανάσες.
Αλλά όχι το μέλλον μας.

Εσύ.
Ένα σώμα σμιλευτό, να σε βλέπω να κλείνεις την εξώπορτα φεύγοντας.
Εγώ.
Μια καρδιά μικρού παιδιού.
Να χαμογελά που έζησε μια ακόμη στιγμή.
Εμείς.
Δυο άνθρωποι ξένοι που συναντήθηκαν οι ζωές τους για λίγο.
Εμείς.
Να αναζητούμε την επιβεβαίωση σε φευγαλέα χάδια και στρώματα δανεικά.
Και ύστερα εγώ.
Μεταξύ αλκοόλ και τσιγάρων.
Μεταξύ χαμηλού φωτισμού και ανεπιτήδευτων σιωπών.
Μεταξύ ηδονικών στιγμών και ανατολών δίχως μέλλον.
Εγώ.
Να αναζητώ τον εαυτό μου.