Γράφει η Έφη Νερούτσου
Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι το ποσό αγενείς και πολλές φορές άκαρδοι είμαστε οι άνθρωποι.
Την προηγούμενη εβδομάδα καθώς περίμενα να έρθει η σειρά μου σε μια δημόσια υπηρεσία, πέρασε μπροστά από την σειρά που ήμασταν μια γιαγιά. Χωρίς να ρωτήσει κανέναν και καμία για να περάσει. Εμείς βλέπαμε απλά την πλάτη της και καταλαβαίναμε πως κάπως σαν να κουτσαίνει.
Έτσι λοιπόν δεν μίλησε κανείς μέχρι που η μπροστινή μου πήγε δίπλα της και με απαράδεκτο ύφος της έσπρωξε στον ώμο και είπε δυνατά “συγγνώμη τι νούμερο έχετε”;
Η ευγενική γιαγιά της είπε “Είμαι ΑΜΕΑ. Σας παρακαλώ” και τότε απάντησε “Έχει καρέκλα να κάτσετε και να περιμένετε”.
Αισθάνθηκα αηδία, ντροπή και ένα τίποτα μόνο και μόνο που άκουσα αυτά τα λόγια από κάποιον που θέλει να λέγεται άνθρωπος.
Σχεδόν δεν το πίστευα.
Η αγένεια είναι συχνό φαινόμενο και δεν μου κάνει πια τίποτα εντύπωση. Ωστόσο αν υπάρχει κάτι πιο τραγικό από αυτό το περιστατικό είναι πως σε όλο αυτό ήταν 30 άνθρωποι και όλοι αμέτοχοι.
Αν δεν ήμουν εγώ να της πω ένα μεγάλο “Ντροπή σου” , ακόμη μια θα είχε ντροπιάσει έναν άνθρωπο με ιδιαιτερότητα και κανείς δεν θα της έκανε επίπληξη.
Τον ταμία στην συγκεκριμένη υπηρεσία δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Βγήκε έξω με κλάματα στα μάτια, με κοίταξε μου είπε να ηρεμήσω και είπε στην γιαγιά “Όσο ζω εγώ θα έρχεσαι στο ταμείο χωρίς να περιμένεις στην ουρά και χωρίς να δίνεις λόγο σε κανέναν”.
Η γιαγιά κάθισε σε μια καρέκλα, έκλαιγε και έλεγε ευχαριστώ με κινήσεις καθώς αντιμετώπιζε δυσκολία και στην ομιλία.
Και όμως. Ήταν το πιο δυνατό ευχαριστώ που έχω ακούσει. Το πιο ανατριχιαστικό.
Εγώ εφυγα με κλάματα και αναρωτιόμουν πως γίνεται κάποιος να φερθεί έτσι σε έναν διπλανό του.
Οι άνθρωποι με ιδιαιτερότητες είναι άνθρωποι. Ίδιοι με εσένα, ίσοι με εσένα και θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας.
Αν ο κάθε ένας από αυτούς -όπως αυτή η γιαγιά- αντιμετώπιζε τέτοια συμπεριφορά κάθε φορά που έβγαινε από το σπίτι του τότε δεν θα ζούσε. Θα ήταν καθηλωμένος στο κρεβάτι του.
Αυτοί οι άνθρωποι θα μπορούσαν να είναι αδέρφια μας, μάνα μας, γιαγιά μας ή φίλη μας. Πριν μιλήσεις άσχημα, φερθείς υποτιμητικά, παρκάρεις το αμάξι σου σε ράμπα για άτομα με αναπηρία σκέψου καλύτερα.
Ας γίνουμε όλοι λίγο πιο άνθρωποι και όχι μόνο με αυτούς που ίσως το έχουν περισσότερο ανάγκη αλλά σε ολους.
Δεν κοστίζει τίποτα και θα νιώθεις και εσυ καλύτερα μέσα σου.
Η μαμά μου συχνά μου λέει “Αγάπη μου ο κόσμος εκεί έξω είναι πια σκληρός. Σταματά να το παίζεις ηρωίδα”. Ίσως και να έχει δίκιο αλλά δεν προσπαθώ να αλλάξω τον κόσμο. Προσπαθώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος και ίσως αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι μας.
Σας φιλώ και σας αγαπώ.
