Εγώ, τον κόσμο μου τον έχω ονειρευτεί γεμάτο αγάπη

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου

Τι όμορφο συναίσθημα να σε αγαπάνε, όσοι αγαπάς. Σε έναν ιδανικό κόσμο δεν θα υπήρχε κακία, δεν θα ευδοκιμούσε η ζήλια. Οι άνθρωποι θα έδιναν βοήθεια χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς να περιμένουν ανταπόδοση. Θα σηκώναμε τα ποτήρια μας και θα λέγαμε στην υγεία μας με χαρά. Τι ωραίο συναίσθημα το στην υγεία μας, τι ωραία ευχή. Σηκώνουμε τα ποτήρια μας και δεν ξέρουμε γιατί ευχόμαστε και απλά το λέμε, γιατί έτσι πρέπει. Πόσο πιο ωραίο να το ευχόμαστε επειδή το νιώθουμε. Σε έναν ιδανικό κόσμο θα σπέρναμε κόκκους χαράς σε χέρσα χωράφια και δεν θα θερίζαμε ανέμους. Σε έναν ιδανικό κόσμο η αγκαλιά θα ήταν το όπλο μας και η ψυχή η δύναμη μας.

Καταφέραμε να βλέπουμε περίεργους τους ανθρώπους που δίνουν την ψυχή τους. Μας πνίγει η αγάπη τους και να μας τρομάζει η χαρά τους. Καταφέραμε να απομακρύνουμε ανθρώπους που μας αγάπησαν, τους διώχνουμε με την σιωπή μας, χωρίς να ξέρουμε το γιατί. Ίσως γιατί θέλουμε να τους πληγώσουμε που μας αγάπησαν, ίσως επειδή κάποτε μας πλήγωσαν κάποιοι άλλοι και αντί να το ξεχάσουμε και να πάμε παρακάτω, βρίσκουμε την ευκαιρία να πληγώσουμε και εμείς. Όμοιος αντί ομοίων. Αυτό γινόμαστε. Αυτό καταφέραμε. Ξεχνάμε τον ιδανικό κόσμο και τα θέλω μας και γινόμαστε έρμαια κακών συναισθημάτων, χωρίς καν να το καταλάβουμε.

Όχι ρε φίλε, συγνώμη αλλά δεν θα πάρω. Θέλω να μείνουν όσοι με αγαπάνε. Όσοι δεν με αγαπάνε να μου το πουν και να φύγουν. Και αν δεν μου το πουν δεν πειράζει, ας φύγουν, απλά θα καταλάβω τον λόγο. Έχω τόσο πιστέψει σε έναν ιδανικό κόσμο, τον έχω τόσο ονειρευτεί, έχω σεργιανίσει στα σοκάκια του, έχω μυρίσει τις μυρωδιές του, που θα έρθει. Δεν γίνεται να μην έρθει και αν δεν έρθει θα πάω εγώ σε αυτόν. Όσοι μας αγαπάνε μένουν εδώ όσοι δεν μας αγαπάνε να πάνε στο καλό.