Εσύ, πού ήσουν όταν μετρούσε το να είσαι εκεί;

Γράφει ο Y Factor

Δεν μπορείς να κάνεις έναν άνθρωπο ευτυχισμένο. Τελεία.

Μπορείς να του προσφέρεις κάποιες στιγμές χαράς αλλά όχι να φτιάξεις μια ευτυχία για αυτόν. Αυτό είναι κάτι που ο καθένας κάνει μόνος του. Δεν μπορείς να ολοκληρώσεις έναν άνθρωπο, του δίνεις το χώρο και την ασφάλεια να το κάνει μόνος του απλά με το να είσαι εκεί^. και το να είσαι «εκεί» δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Θα υπάρξουν περιπτώσεις που και λίγος θα φανείς και σκάρτος θα φανείς και θα αμφιβάλλεις για εσένα τον ίδιο.

Ίσως και εγώ να είμαι σκάρτος. Υποθέτω ότι δεν θα το ήξερα αν ήμουν. Θα εξακολουθούσα να πιστεύω ότι τα κάνω όλα σωστά ή τουλάχιστον όσο πιο σωστά μπορώ. Το πολύ το δικό μου για κάποιον άλλο ίσως είναι λίγο. Το ζητούμενο είναι να είσαι και να κάνεις το καλύτερο που μπορείς τις πιο σκοτεινές σου ώρες. Η ιστορία θα δείξει αν ήταν αρκετό αυτό που μπορούσες. Την αξία του ο καθένας την ορίζει και την υποστηρίζει μόνος του μέσα τις πράξεις του.  Ίσως το μόνο λάθος που μπορείς να κάνεις είναι να νιώθεις κάτι και να κάνεις κάτι άλλο.

Αν βγαίνει από μέσα μου, μπορεί να είναι λάθος για την κατάσταση αλλά τουλάχιστον είναι αυθεντικό. Και δεν είναι όλες οι καταστάσεις προορισμένες να επιζήσουν. Μπερδευόμαστε πολλές φορές ανάμεσα σε αυτό που θέλουμε να κάνουμε και αυτό που πιστεύουμε ότι πρέπει να κάνουμε. Είτε από ανασφάλεια, είτε από φόβο είτε από επιθυμία να γίνουμε αποδεκτοί. Όταν είσαι ξεκάθαρος άλλωστε, δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν. Αν όμως προσπαθώ να ανοίξω μια πόρτα και αυτή δεν ανοίγει, τότε μάλλον δεν είναι η δική μου πόρτα. Μερικές φορές πρέπει να φύγεις ακόμα και αν δεν έχεις κάπου να πας.

Το πρόβλημα δεν έγκειται στην απόφαση να αφήσεις την πόρτα, την απόφαση την ξέρεις. Το να θυσιάσεις κάτι που θέλεις για αυτό που πιστεύεις ότι είναι το σωστό είναι το πρόβλημα. Ποτέ δε γνώρισα δυνατό άνθρωπο που να είχε «εύκολο» παρελθόν όμως. Τους ανθρώπους των δύσκολων δρόμων και αποφάσεων. Όλους τους ανθρώπους τους σέβομαι αλλά αυτούς λίγο πιο πολύ.

Αυτούς που έζησαν τη ζωή στο φουλ. Αγάπησαν, αγαπήθηκαν, πλήγωσαν, πληγώθηκαν και μετάνιωσαν. Αυτούς που έπεσαν και ξανασηκώθηκαν αφήνοντας πίσω το τί έγινε. Αυτούς που τα σημάδια τους τα έκαναν παράσημα, τα έκλεισαν στη βαλίτσα και την έβαλαν στο χρονοντούλαπο.  Δεν τα ξεχνάνε αλλά δεν τα κουβαλάνε μαζί τους και πάνω από όλα δεν τους χαρακτηρίζουν. Τους όρισαν αλλά δεν τους χαρακτήρισαν. Έγιναν. Δεν έχει σημασία πλέον.

Αν θες να δεις το ποιός είσαι, κοίτα όλα όσα συνέβησαν παρελθόν σου. Αν σου αρέσει, μπράβο! Αν όχι, φτιάξτο. Αν θες να δεις το μέλλον σου, κοίτα τις επιλογές που κάνεις τώρα. Γίνε αυτός ο άνθρωπος που θα είσαι ικανοποιημένος με τις επιλογές που έκανες όσο δύσκολες κι αν ήταν. Κατόπιν εορτής όλοι είμαστε σοφοί. Ελάχιστες είναι οι επιλογές που έχουν πραγματικά σημασία. Λίγα και αυτά που μετανιώνουμε.

Κάποια στιγμή μοιραία κοιτάμε στον καθρέφτη και αναρωτιόμαστε «Πού ήσουν ΕΣΥ όταν μετρούσε το να είσαι εκεί;».

«Πες μου όλα τα άσχημα πράγματα που έχεις κάνει, και μετά άφησέ με να σε αγαπήσω»