Θα περιμένω πάντα το επόμενό σου άγγιγμα.

Γράφει η Μάρω Γκούτσια

Εγώ, για σένα…
Τι να πω.
Ποιες λέξεις είναι ικανές να δώσουν ζωή στους χτύπους της καρδιάς μου όταν ακούω το όνομά σου.
Ποια πρόταση μπορεί να αντέξει το βάρος αυτό, των συναισθημάτων που με κατακλύζουν όταν με πλησιάζει η μυρωδιά σου.
Τι να σου πω…
Πώς μπορώ να περιγράψω τη στιγμή εκείνη, αυτός ο νεκρός χρόνος, που στέκεσαι δίπλα μου, τάχα κάτι για να μου δείξεις.
Μια στιγμούλα… Λίγα λεπτά στο χρόνο που οι δυο μας γινόμαστε ζευγάρι, δίπλα ή αντίκρυ.
Έτσι απλά κι αρμονικά σπρώχνεις τον αέρα που μας χωρίζει και μ’ ακουμπάς δειλά.
Ίσα που το δέρμα του χεριού σου ακουμπάει το μπράτσο μου, τάχα κάτι για να μου πεις.
Και μέσα σε αυτή την πανδαισία χτύπων, υπάρχει μια μικρή σιωπή και μια ακινησία.
Το ξέρεις πως υπάρχει. Εσύ την προκαλείς.
Είναι εκείνα τα δευτερόλεπτα που βλέπω αυτό που δείχνεις, ενώ εσύ μάλλον αφουγκράζεσαι τον ήχο του δέρματος μου που ανατριχιάζει.
Εκείνη τη στιγμή σιωπούμε. Κι έτσι απλά με ακουμπάς. Κι έτσι απλά σε αφήνω.
Οι ψυχές μας φεύγουν, πιο πίσω, πίσω από την εικόνα μας στον κόσμο, κι αγκαλιάζονται σφιχτά.
Τους δίνουμε λίγο χρόνο… Το ξέρεις.
Αγγίζονται με πάθος και φιλιούνται ασταμάτητα, γιατί πάει τόσος καιρός…
Ξαφνικά μια κίνησή σου, τις ταράζει… Κλαίνε που ήρθε ξανά η ώρα του αποχωρισμού.
Επιλέγεις να απομακρυνθείς κι εκείνες το γνωρίζουν.
Παίρνεις τη δική σου ψυχή στην άλλη άκρη, μακριά από μένα.
Και στέκουμε κι οι δυο, γελαστοί, στις δυο μας άκρες, ούτε βλέμμα, ούτε λόγος.
Εγώ, για σένα…
Θα αφήνω την ψυχή μου ελεύθερη, να ταξιδεύει με τη δική σου στις κρυφές τους συναντήσεις.
Θα περιμένω πάντα το επόμενό σου άγγιγμα.
Θα υποκλίνομαι σε κάθε αφορμή, για να έρθεις πιο κοντά μου.
Θα αφήνομαι στο βλέμμα και το στόμα σου, ό,τι μου δείξει κι ό,τι μου πει.
Απλά για να νιώθω ξανά και ξανά, τη μυρωδιά σου να με πλησιάζει.
Απλά για να αφήσω χώρο πίσω μας, να ενωθούν οι ψυχές μας.