Κοίτα με… Φαινομενικά είμαι ένα ξέγνοιαστο, χαρούμενο κορίτσι, που ζει ανέμελα την πρώτη εικοσαετία της ζωής του. Έχεις όμως σκαλίσει ποτέ μέσα μου, να δεις τι χάος επικρατεί; Έχεις κοιτάξει ποτέ τα μάτια μου, να δεις τι θλίψη κουβαλάνε;
Δεν θα το καταλάβεις εύκολα. Πρέπει να μου ζητήσεις να σου αποκαλύψω όσα κουβαλάω στην πλάτη μου και βαραίνουν κάθε πτυχή της ψυχής μου. Ζήτα μου! Δώσε μου το χέρι σου και τράβηξέ με. Όλοι όσοι ξέρουν κάτι παραπάνω για μένα με θαυμάζουν που έχω τόση ψυχική αντοχή και τόση δύναμη. Δεν είναι όμως έτσι. Εγώ τα βράδια, όταν πρέπει να αντιμετωπίσω μόνη μου τον εαυτό μου, πέφτω. Δεν είμαι το χαρωπό κορίτσι με την κόκκινη κορδέλα και τα πολύχρωμα ρούχα. Είμαι το σκοτεινό κορίτσι, που πριν πέσει για ύπνο παίρνει ένα αντικαταθλιπτικό κι ένα αγχολυτικό, έτσι ώστε να μπορεί την επόμενη μέρα να δείχνει ευτυχισμένη. Αχ, αυτά τα χάπια της ευτυχίας…
Έχω πολλά κενά. Πολεμώ καθημερινά με τους δαίμονές μου. Ξέρω, όμως, κι αυτό μου δίνει ελπίδα, πως θα υπάρξουν καλύτερες μέρες, πως ένας άγγελος είναι πάντα στο πλευρό μου και με προστατεύει. Αυτός σίγουρα έχει κάποιο σχέδιο για μένα, που εγώ μέσα στη μαυρίλα μου δε μπορώ να διακρίνω ακόμα. Τον εμπιστεύομαι όμως.
Κράτα με, έχω ανάγκη από κάποιον να με αγκαλιάσει σφιχτά. Να καταλάβει όλα όσα κρύβω μέσα μου, χωρίς να χρειαστεί να μιλήσω πολύ. Αυτό ζητάω. Μείνε δίπλα μου και τύλιξέ με με φως, όχι αυτό το ψεύτικο που φεγγοβολάει μέσα μου, αλλά το αληθινό φως.
Έχω αντέξει πολλά. Προσπαθώ να συνεχίσω, προσπαθώ να τα δω όλα πιο θετικά, να πιστέψω πως κάποτε κάτι θα αλλάξει.
Προς το παρόν τίποτα. Καληνύχτα…