Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός
Έμαθα να αγαπώ τους ανθρώπους δίπλα μου.
Βασικά χαίρομαι που έχω τόσους πολλούς φίλους κοντά μου, νιώθω ότι ο καθένας τους μου έχει χαρίσει έναν μικρό κόκκο άμμου για να καταφέρω μόνος μου να χτίσω την αγάπη μου για όλους.
Ποτέ μου δεν σκέφτηκα να εκμεταλλευτώ κάτι από εκείνους, όπως κι εκείνοι άλλωστε κάτι από εμένα. Απλά με τον τρόπο τους ο καθένας πάντα διαφορετικός δεν με ξεχνούσαν ποτέ, ούτε κι εγώ όμως.
Μπορεί με κάποιους να μιλούσα μια φορά τον χρόνο, μα η αγάπη που μας έδενε ήταν μοναδική.
Ποτέ κάνεις τους δεν με έφερε σε δύσκολη θέση, κανείς τους δεν ζήλευε και όταν ένας χαιρόταν για κάτι όμορφο στην ζωή του είμασταν όλοι εκεί να κάνουμε την χαρά του τεράστια.
Υπήρξαν φυσικά και οι λυπητερές στιγμές της ζωής όπου οι αγκαλιές γίνονταν μια και ζεστή ν’ απαλύνει τον πόνο και όσοι δεν μπορούσαν να παρευρεθούν κάλυπταν οι υπόλοιποι.
Αυτή είναι η φιλία στο δικό μου χωριό, δεν έχει φύλο, έχει τιμή και σεβασμό.
Πόσο θα ήθελα να τους ευχαριστήσω έναν έναν για όλα εκείνα που μοιραστήκαμε, αλλά οι φίλοι δεν θέλουν ευχαριστώ, δεν το κάνουν από υποχρέωση μα ούτε από ανάγκη, το κάνουν γιατί το λέει η ψυχή τους γι’ αυτό και τα δεσμά που αναπτύχθηκαν είναι αδιαπέραστα.
Πολλούς ανθρώπους θα γνωρίσουμε στην ζωή μας, ίσως με κάποιους κολλήσουμε και για αρκετό διάστημα, κάποια στιγμή όμως ο καθένας θα τραβήξει το δρόμο της ζωής, δίχως να θυμηθεί ο ένας τον άλλον, ίσως να πιείς και έναν καφέ μετά από πολλά χρόνια, αυτός είναι απλά ένας γνωστός.
Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε εσάς, μόλις θα βρεθούμε ο ένας βρίζει τον άλλον και βγαίνει μια περίεργη ένταση αγάπης.
Ονόματα δεν έχουμε, το που που ‘σαι ρε μ@@@κα φιγουράρει πάντα και πάει το πείραγμα ορθοπεταλιά, σύννεφο η ”νοσταλγία”, αν και δεν είναι η καταλληλότερη λέξη αλλά μας κάνει σαν μαντραχαλάδες που είμαστε.
Αγαπώ τις παραξενιές τους, τις κλειστές και τις χαρές τους, τις μαύρες τους, τις άσπρες τους, αλλά πιο πολύ λατρεύω την ψυχή τους.
Και ξέρετε γιατί;
Γιατί είναι φίλοι μου!
