Ο έρωτας σε τυφλώνει, και σε κάνει να κοιτάς το ψέμα για αλήθεια..

Γράφει η Άντρη Φλουρέντζου

Θυμάμαι εκείνα τα παραμύθια που μας διάβαζε η δασκάλα στην τάξη, αλλά και εκείνα που συνοδεύονταν με το φιλί της καληνύχτας από τη μαμά. Μα φυσικά θυμάμαι και εκείνα τα σενάρια που έπλαθα για τις φίλεςς μου, για να τις εντυπωσιάσω. ‘’ Πέρασε που λέτε χθες από το σπίτι μου ο Χ. με το άσπρο άλογο και με κοίταξε!’’. Και μετά ότι μάλλον η γειτόνισσα  είναι η κακιά μάγισσα που δηλητηρίασε την Χιονάτη κ.ο.κ.  Θυμάμαι και εκείνα τα παραμύθια που έφτιαχνα μόνη μου, όταν βαρίομουν να διαβάσω παραμύθι στην μικρή μου αδερφή.

Αυτά είναι τα ωραία παραμύθια. Τα αθώα παραμύθια, τα παραμύθια της παιδικής ηλικίας, της Σταχτοπούτας και της Άριελ…

Στην ενήλικη ζωή τα πλαστά σενάρια που παρυσιάζονται ως αλήθειες δεν λέγονται παραμύθια αλλά ψέματα… Έχουν και αυτά τον κακό δράκο και τον πρίγκιπα, με τη διαφορά όμως ότι συνήθως είναι το ίδιο πρόσωπο και δυστυχώς είναι αυτός που τα λέει.

Υπάρχουν πολλών ειδών ψέματα, μα όπως και να το παρουσιάσουμε το ψέμα από μόνο του είναι σφάλμα.

Δε διαβάζουμε Χανς Κριστιαν Άντερσεν πια, προτιμάμε τον Μπουκάι. Δε μας αρέσουν τα παραμύθια, γουστάρουμε αλήθειες. Δεν θέλουμε να ζήσουμε σε ένα παραμύθι που δεν έχει να μας προσφέρει κάτι. Θέλουμε αλήθειες, όσο και αν πονάνε. Αλήθειες σκέτο όχι κεκαλυμένες αλήθειες!

Θέλουμε ματιές γεμάτες ασφάλεια, φιλιά γεμάτα ειλικρίνεια και παρουσίες γεμάτες αλήθεια. Θέλουμε το πρωί να αντικρίζουμε δυό μάτια που να καθρεφτίζουν καθαρότητα ψυχής. Θέλουμε δυο μπράτσα να μπορούμε να στηριχτούμαι και μια καρδιά να εμπιστευτούμε. Τα λόγια δεν μας συγκινούν πια, τα συνηθίσαμε στα παραμύθια. Μας πονάει φαίνεται που δεν ζήσαμε ποτέ κάτι που να μοιάζει με αυτά και να είναι αληθινό.

Θέλουμε να ξέρουμε από την αρχή και μετά να έχουμε το δικαίωμα της επιλογής. Της επιλογής αν θα πληγωθούμε ή αν θα αποχωρήσουμε.

Οι πρίγκιπες της ζωής, λένε πολλά και κάνουν λίγα. Κοιτάνε στα μάτια και ψεύδονται. Συγνώμη Chico αλλά και τα μάτια λένε ψέματα… Τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα. Και στην τελική πιο εύκολα κοιτάει στα μάτια ο ψεύτης, παρά ο αληθινός. Είναι ο τρόπος του βλέπεις να καμουφλάρει τα ψέματα του.

Μα ο έρωτας τυφλώνει…

Νομίζει ότι τα σκουπίδια είναι θησαυροί, ότι τα ψέματα είναι αλήθειες. Και οι πιο έξυπνοι και οι πιο έμπειροι, την παθαίνουν. Έτσι και αλλιώς, ‘’Δε σημαδεύουνε στα πόδια, στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου ε!’’ .