Γράφει η Φλώρα Σπανού
Ποιος δεν έχει ζήσει έστω και έναν ανεκπλήρωτο έρωτα;
Ποιος δεν χόρεψε μαζί του τον χορό της μοναξιάς;
Ποιος δεν έχει γευτεί την πικρή γεύση που αφήνει στα χείλη;
Ποιόν δεν έχει ρουφήξει στη δίνη του;
Ποιος κατάφερε να τον ξεπεράσει;
Ανεκπλήρωτος έρωτας. Ένας έρωτας αλύτρωτος. Αλώβητος. Άφθαρτος. Άυλος. Αγιάτρευτος. Πλασματικός.
Τα σενάρια και οι ιστορίες που πλάθει το μυαλό μας όταν πέσει στην παγίδα του είναι αμέτρητα. Και το φανταστικό μέρος της ιστορίας συνηθίζει να μην έχει καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα. Κάποιες φορές μοιάζει με την αράχνη που υφαίνει τον ιστό της και περιμένει καρτερικά το θήραμα να μπλεχτεί στα δίχτυα της, έπειτα να το τυλίξει υπομονετικά και να το απολαύσει .
Το πηγάδι της φαντασίας δεν σταματάει ποτέ. Δεν πιάνει πάτο. Το νερό ποτέ δεν στερεύει. Είναι ανεξάντλητο. Τα σενάρια που δημιουργεί το μυαλό μας σε αυτές τις περιπτώσεις ατέλειωτα. Οι έρωτες αυτοί σχεδόν ποτέ δεν κατορθώνουν να βγουν στο προσκήνιο. Ποτέ ο ανεκπλήρωτος έρωτας δεν παίρνει σάρκα και οστά. Και ο πόνος βουβός σκληραίνει την καρδιά. Και όσο κι αν ο καιρός περνάει, και τα δάκρυα στερεύουν, το σημάδι του θα παραμένει ανεξίτηλο στη σφαίρα της φαντασίας, καθώς το μυαλό μπερδεύεται σε φαύλους κύκλους επιθυμιών, ονείρων, σκέψεων, συναισθημάτων. Ακόμη και τότε που ο χρόνος θα θολώνει κάπως τη σκέψη κι εκείνος θα μένει κλειδαμπαρωμένος στα συρτάρια της καρδιάς μας ακόμη και τότε θα μπορεί με τις σκέψεις μας να τραφεί και να γίνει ένα θεριό, ένα ανήμερο θεριό που δεν θα μπορούμε να εξημερώσουμε.
Θα έρχεται να μας βασανίσει κι όσο κι αν προσπαθούμε να λυτρωθούμε από αυτόν δεν θα το κατορθώνουμε. Γιατί στον ανεκπλήρωτο έρωτα όλα μοιάζουν μαγικά. Μοναδικά. Είναι ιδανικός αυτός ο έρωτας. Τίποτε δεν τον έχει αγγίξει. Τίποτε δεν μπορεί στα μάτια μας να τον κάνει μικρό. Δεν έχει περάσει από καμία δοκιμασία, από κανένα εμπόδιο. Η φαντασία μας τον ταΐζει και τον πλάθει όπως εκείνη επιθυμεί. Ποτέ το αληθινό δεν θα μπορέσει να τον μηδενίσει. Πάντα θα τον εξυψώνουμε και θα τον υμνούμε.
Όσο και αν τον θάβουμε μέσα μας εκείνος θα ανασταίνεται μόλις βρει την κατάλληλη ευκαιρία. Κι όσο και αν το όνειρο αυτό θα γερνάει μαζί μας ο έρωτας αυτός δεν θα μπορέσει να απομυθοποιηθεί ποτέ.
Δεν θα υπάρχει ψεγάδι που να μπορεί να τον αγγίξει. Θα μοιάζει με τον μεταξοσκώληκα που υφαίνει το κουκούλι του μα που ποτέ του δεν θα μπορέσει να γίνει εκείνη η πεταλούδα που επιθυμούσε. Ποτέ του δεν θα ανοίξει τα φτερά του για να πετάξει.
Γιατί απλούστατα κανένα φιλί δεν θα έχει γευτεί, κανένα χάδι δεν θα έχει αισθανθεί και η ολοκλήρωση δεν θα έχει έρθει ποτέ. Θα μείνει στο τέλος ένα απωθημένο που όσο κι αν ο καιρός περνάει εκείνο αντί να μικραίνει θα μεγαλώνει. Γιατί μόνο απωθημένα θα έχει γεννήσει εκείνος ο έρωτας και τίποτε άλλο.
