Γράφει η Ιωάννα Νικολαντωνάκη
Εσύ! ναι σε εσένα απευθύνομαι.
Σε εσένα που ζεις και λειτουργείς μέσα στον μικρόκοσμο σου.
Σε εσένα που έφτασες εκεί που κορόιδευες.
Να μην χτυπάει ποτέ το τηλέφωνο σου για να μάθουν τα νέα σου.
Που πλέον σου μιλάνε γιατί αναγκαστικά κινείσαι στους ίδιους χώρους με εκείνους. Απευθύνομαι σε εσένα που πιστεύεις πως όλα πρέπει να περιστρέφονται γύρω από εσένα και όταν είδες πως δεν είναι έτσι, αντέδρασες σαν ένα παιδί που του πήραν το παιχνίδι μέσα από τα χέρια.
Κι αν έβαζες μόνο τα κλάματα καλά θα ήταν.
Αντέδρασες με δόλο, πονηριά και κακία. Να σου πω δύο πράγματα για να καταλάβεις.
Πρέπει να αφήνεις τους άλλους να αποφασίζουν αν σε θέλουν μέρος της καθημερινότητας τους ή όχι. Τα ψέματα, οι ίντριγκες και οι δολοπλοκίες δεν πρόκειται να σε κάνουν ούτε αγαπητή, ούτε αποδεκτή.
Το βλέπεις και εσύ μέρα με τη μέρα πως μένεις μόνη και αντί να φροντίσεις να αλλάξεις το συνεχίζεις πιο πολύ. Δεν είναι έτσι μάθε να ξέρεις.
Προκαλώντας οίκτο με ιστορίες πλασμένες στο μυαλό σου, δεν θα καταφέρεις τίποτα. Μηδενίζεις ακόμα και το ελάχιστο ψήγμα καλοσύνης που ίσως είχες κάποτε.
Μην προσβάλλεις την νοημοσύνη αυτού που έχεις απέναντι σου, γιατί η σιωπή του δεν σημαίνει αδυναμία, αλλά πως γνωρίζει την αλήθεια και απλά δεν ασχολείται.
Έκανες ανθρώπους που ενώ έβλεπαν πως λειτουργείς και εν τούτοις το παλεψαν μπας και σε κάνουν να στρώσεις λίγο, να απομακρυνθούν τόσο, όσο δεν πάει άλλο.
Και τους έχασες.
Χάνεις, κάθε μέρα χάνεις γιατί δεν ψάχνεις για ανθρώπους, αλλά για συμμάχους σε ενα πόλεμο που γίνεται μόνο μέσα σου..
Δεν έχεις κανένα εχθρό γύρω σου, παρά μόνο μέσα στο μυαλό σου.
Και κάθε μέρα θα μετράς απώλειες.
Απώλεια συνείδησης και ανθρωπιάς.
Πάρτο αλλιώς, βρήκες, αδιέξοδο..
Με αγάπη μια γνωστή!
Join the discussion