Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.
Τι είναι αγάπη; Τι είναι έρωτας;
Πόσους μπορούμε να ερωτευτούμε και πόσους να αγαπήσουμε;
Τελειώνει ποτέ η αγάπη;
Όλα αυτά τα ερωτήματα συνεχώς μάς βασανίζουν το μυαλό και στο τέλος παραμένουν αναπάντητα.
Αναζητούμε τον ένα και μοναδικό έρωτα που θα δώσει νόημα στη ζωή μας και θα μας κάνει να πετάξουμε από ευτυχία.
Υπάρχει, άραγε, αυτός ο απόλυτος έρωτας;
Τον συναντάμε ποτέ;
Υπάρχει εκεί έξω εκείνος ο άνθρωπος που θα μας κοιτάει όπως ακριβώς εμείς κοιτάζουμε το φεγγάρι;
Γεμάτος, δηλαδή, με θαυμασμό και λαχτάρα.
Μπορούμε ν’αγαπήσουμε με τόση ανιδιοτέλεια στις μέρες μας, όταν όλοι κρύβονται πίσω από μία οθόνη και αποφεύγουν να βγουν έξω για να φλερτάρουν, γιατί είναι γεμάτοι ανασφάλειες;
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν γίνει πια αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας.
Η διάθεσή μας εξαρτάται από τον αριθμό των followers.
Προσπαθούμε να μιμηθούμε συμπεριφορές ατόμων που είναι ευρύτερα αποδεκτοί.
Αποτινάσσουμε τη δική μας προσωπικότητα και γινόμαστε έρμαια μιας εικονικής πραγματικότητας.
Ζούμε σε αυτήν.
Ξεχνάμε να ζήσουμε πραγματικά, γιατί μας απορροφά αυτός ο λαμπερός εικονικός κόσμος.
Ο άνθρωπος έχει χάσει το σεβασμό του.
Όταν ένας σύντροφος δεν πληροί πλέον τις προϋποθέσεις του, δεν του κάνει πια ή είναι λίγος για εκείνον, τον προσπερνά, προχωρά και πάει στον επόμενο.
Πόσο λυπηρό!
Ποτέ άλλοτε οι ανθρώπινες σχέσεις δεν περνούσαν τέτοια κρίση.
Δε λέω, και στο παρελθόν υπήρχαν προβλήματα, αλλά τώρα στο βωμό της εξέλιξης και του μοντέρνου τα έχουμε ισοπεδώσει όλα.
Γινόμαστε επιπόλαιοι και κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας.
Βαπτίζουμε έρωτα ένα τυχάρπαστο φλερτ, μέχρι να έρθει το επόμενο και να πάρει τη θέση του.
Πώς μπορεί κάποιος να πιστέψει στον έρωτα πλέον όταν βλέπει πως όλα γύρω του καταρρέουν;
Βάλλεται από παντού.
Προσπαθεί να μοιάσει για να αρέσει.
Όλοι και όλες έχουν γίνει ίδιοι.
Θύματα της μόδας.
Όποιος διαφέρει, δεν περνά και πολύ καλά.
Είναι ένα βήμα πριν την κατάθλιψη, αν δεν του έχει χτυπήσει ήδη την πόρτα.
Τον βασανίζει ένα “γιατί”, διαρκώς.
Γιατί να μην υπάρχει αλήθεια;
Γιατί να νικά το ψέμα;
Αλλιώς θυμόταν πως συνέβαινε στα παραμύθια.
Μαθαίνουμε πώς να στεκόμαστε μόνοι μας στα πόδια μας, να είμαστε κύριοι του εαυτού μας και να μην έχουμε κανέναν ανάγκη.
Το θέλουμε, όμως, αυτό στην πραγματικότητα;
Το φιλί και το χάδι του αγαπημένου μας προσώπου είναι αυτό που θα μας καθησυχάσει το βράδυ και θα μας βοηθήσει να κοιμηθούμε ήρεμοι και γαλήνιοι, και όχι ο κορεσμένος εαυτούλης μας.
Ανοίγουμε και μπαίνουμε από μόνοι μας μέσα σε κουτιά που άλλοι φτιάχνουν για εμάς.
Έχουμε την επιλογή να τα αρνηθούμε, αλλά φοβόμαστε την ελευθερία γιατί αυτό προϋποθέτει ν’ αντιμετωπίσουμε τον αληθινό μας εαυτό μαζί με όλα τα τρωτά σημεία και τις ανασφάλειές του.
Μη φοβάσαι να αλλάξεις πορεία και να γράψεις τη δική σου.
Όλα μια απόφαση είναι στο κάτω κάτω της γραφής.
Σταμάτα να είσαι μέρος αυτού του φαύλου κύκλου.
Ζήσε τη ζωή σου ακριβώς όπως εσύ θες, χωρίς να επηρεάζεσαι από κανέναν και τίποτα και εκείνος που θα σε κοιτάζει όπως κοιτάς εσύ το φεγγάρι θα έρθει, μην ανησυχείς.
Θα έρθει γιατί θα αγαπήσει την αλήθεια σου και εσύ θα αγαπήσεις τη δική του.
Και τότε μονάχα θα καταλάβεις ότι άδικα στεναχωριόσουν από ανθρώπους που δεν ήξεραν τι ήθελαν.
Θα καταλάβεις πως από δική τους αδυναμία έφυγαν.
Πρόβαλλαν πάνω σου τις δικές τους ανασφάλειες και όταν τις ικανοποίησες απλά έφυγαν για να δουν ότι έχουν επιρροή και αλλού και να επιβεβαιωθούν.
Ο αληθινός έρωτας υπάρχει αρκεί να πιστέψουμε σε αυτόν.
Έρχεται, μας χτυπά την πόρτα και μας κάνει να χαμογελάμε αληθινά.
Μας θυμίζει πόσο όμορφη είναι η ζωή, όταν τη μοιράζεσαι με κάποιον και κάνεις όνειρα μαζί του.