Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Αλλαγή. Μια λέξη που τρομάζει πάντα. Είτε έχει να κάνει με επαγγελματικό, είτε με φιλικό, είτε ακόμη και με συναισθηματικό πρόσημο. Γιατί άραγε τόσο πολύ την αποζητάμε όταν βρισκόμαστε σε τέλμα και τόσο την φοβόμαστε στην πράξη; Γιατί όσο και να θεωρείς γενναίο τον εαυτό σου, όταν έρθεις αντιμέτωπος με το ξεβόλεμα, εκεί κάπου αρχίζεις και το ξανασκέφτεσαι το πράγμα. Ίσως για αυτό την τρέμουμε ορισμένες φορές. Μας χαλά τα «κεκτημένα». Είτε θετικά, είτε αρνητικά. Γιατί τι είναι στην ουσία η αλλαγή; Το τέλος που δίνουμε σε κάποια πράγματα και το ξεκίνημα σε άλλα. Αν δεν τερματίσεις κάτι που ήδη υπάρχει και το συνεχίσεις, πως περιμένεις να μην είναι ίδιο;
Πόσο έτοιμοι είμαστε όμως για αλλαγές; Θαρρώ πως οι αλλαγές είναι στο ανθρώπινο dna χαραγμένες. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι. Με την θεωρία της εξέλιξης. Και η εξέλιξη έχει ως βασικό της συστατικό την αλλαγή, τον πειραματισμό, την τόλμη για το καινούργιο. Αλλιώς δεν θα είχαμε πάει πουθενά. Η ζωή, η γλώσσα, ο πολιτισμός, όλα μας έχουν βασιστεί και βαφτιστεί με αλλαγές. Η ιστορία μας το ίδιο.
Η ζωή του καθενός από μας αν το καλοσκεφτείς είναι χαραγμένη με αλλαγές . Άλλες τις επιλέγουμε, άλλες τις βρίσκουμε μπροστά μας. Λες και κάτι εκεί ψηλά μας θέλει πάντα σε εγρήγορση και πάντα βρίσκει τον τρόπο, όμορφο ή άσχημο, να μας ταρακουνά και να μας αλλάζει κάθε φορά πορεία και κοσμοθεωρία.
Μη φοβάσαι την αλλαγή. Μην την πολυσκέφτεσαι, δεν είναι πάντα λογική, δεν υπόκειται σε έλεγχο ή προγραμματισμό τις περισσότερες φορές. Απλά εμφανίζεται. Και αλλάζει ό,τι πρέπει. Φέρνοντας καινούρια πράγματα και στερώντας άλλα. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα εκτός από το να την ζήσεις. Ζήσε την, μέχρι το τέρμα…