Της ζωής σου το τιμόνι, να το κρατάς μόνο εσύ!

Γράφει η Ιωάννα Νικολαντωνάκη

Δεν ξέρω αν σου έχει τύχει ποτέ, εγώ στο εύχομαι να ξέρεις. Πάει καιρός τώρα που να, σαν τίποτα να μην με αγγίζει άσχημο. Δεν νευριάζω, δεν τσιτώνομαι. Σταμάτησα να βρίζω.
Δεν ξέρω είναι σαν για μερικά λεπτά, εκείνα τα λεπτά τα άσχημα, να κάνω ένα βήμα πίσω και να γίνομαι απλός θεατής σε κάποιου άλλου το σενάριο.
Μην νομίζεις πως όλα μου παν καλά, αν μετρούσα τα προβλήματα με κλίμακα, θα είχα περάσει το όριο. Κι όμως ρε συ. Τίποτα, ένα τίποτα.
Μια απάθεια ίσως και μια άρνηση. Να είναι λες που πιά το πετσί μου σκλήρυνε τόσο και δεν το περνάει ο πόνος; Τι να σου πω;
Καρτέρι στήνω μόνο στη χαρά και χαμογελάω. Ασυναίσθητα ίσως. Κι όμως περνάει τόσο καλύτερα η μέρα μου. Είναι βλέπεις που μάλλον ξεκίνησα να καταλαβαίνω τα χρόνια που περνούν γρήγορα, ίσως είναι που αφού η ζωή είναι στιγμές, εγώ κυνηγάω μόνο τα όμορφα.
Νομίζεις ότι είναι δύσκολο; Καθόλου. Και ξέρεις γιατί; Γιατί εγώ είμαι καπετάνιος στο καράβι μου, εγώ βάζω πλώρη και κατευθύνω τη ρότα μου. Κι αν τύχει να βρεθώ στην κακοκαιρία, στριβώ το τιμόνι μου και αλλάζω πλεύση.
Έτσι ακριβώς, αυτό γίνεται. Υπεύθυνη εγώ και μόνο. Επιλέγω τα όμορφα λοιπόν. Πηγαίνω προς το καλύτερο. Δεν ξέρω θυμός πια πως είναι. Δεν περιμένω συγνώμες μάλλον και ούτε μένω εκεί που δεν χωρώ.
Και οι στιγμές που κλαίω; Πολλές, παρά πολλές μα για μικρό εκείνο ασήμαντο χαρούμενη γεγονός. Όχι για τα κακώς κείμενα. Όχι δεν περπατάω στα σύννεφα, ούτε χαζοχαρούμενη είμαι.
Είμαι όμως εκείνη που θέλει, μπορεί, να ελπίζει, να αγαπάει, να συγχωρεί και να μη μαυρίζει άλλο τη ζωή της με οτιδήποτε δεν της ταιριάζει και δεν της πρέπει. Κάντο και εσύ δύσκολο φαντάζει μα δεν είναι. Μόνο καλό κουμάντο θέλει στο τιμόνι της ζωής σου.