Τη δικαίωση θα τη βρεις όταν σταματήσεις να συμβιβάζεσαι

Γράφει η Έφη Νερούτσου

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δεν άντεχα τη διπροσωπία.

Δεν καταλάβαινα την ενοχή που κρύβουν κάποιοι άνθρωποι στο να κρύβουν την αντιπάθεια τους για κάποιον άλλον. Δεν καταλάβαινα γιατί πρέπει να τους συμπαθούμε όλους. Ποτέ δεν ήμουν έτσι.

Όποιον συμπαθούσα το γνώριζε και όποιον δεν ήθελα στη ζωή μου το καταλάβαινε. Για μένα αυτός ήταν ένας από τους πιο βασικούς κανόνες της ζωής μου, που έγινε και τατουάζ. «Ίσια λόγια, καθαρά μάτια, καθαρά χέρια».

Δεν μου έβγαινε πάντα σε καλό αυτό. Μπορεί μέσα μου να είχα καθαρή συνείδηση αλλά η ζωή θέλει διπλωματία, κάτι που αφενός δεν είχα και αφετέρου χρειαζόταν.

Έφτασα 26 χρόνων για να καταλάβω στο πετσί μου, που λένε, την έκφραση που όλοι ξέρουμε «όταν συνηθίζεις το τέρας αρχίζεις και του μοιάζεις». Μπήκα σε μια κατάσταση, παρατηρούσα συμπεριφορές, άκουγα λόγια που δεν μου άρεσαν και όχι μόνο δεν έκανα τίποτα, αλλά έμοιαζα κάποιες φορές να συμφωνώ με μερικά από αυτά.

Μέσα μου πονούσα γιατί εγώ δεν ήμουν έτσι, γιατί έπιασα τον εαυτό μου να κάνω πλάκα και να γελάω με ανθρώπους που δεν τους εκτιμούσα για πολλούς λόγους, μόνο και μόνο είτε γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, είτε γιατί έτσι έπρεπε στην παρούσα φάση.

Πιέστηκα πολλές φορές. Γυρνούσα στο σπίτι μου και με πονούσε το κεφάλι μου με όλα αυτά που μέχρι τώρα τα σιχαινόμουν, αλλά τα έκανα χωρίς να συνειδητοποιώ πως όλα αυτά τα κάνω πράξη.

Λένε πως από όλα μπορείς να κρυφτείς εκτός από τον ίδιο σου τον εαυτό. Και έτσι είναι. Ήρθε το μπαμ. Σιγά σιγά άρχισε να βγαίνει η Έφη που είχε χαθεί για μήνες, για να μου υπενθυμίσει τις αρχές μου. Μέχρι που μια μέρα εμφανίστηκε κανονικά και απαίτησε να έρθει στην θέση της, εκεί που ανήκει. Έτσι ξαφνικά.

Ένιωσα αηδία για όλο αυτό το θέατρο που άκουγα και δεν μίλαγα. Ένιωσα αηδία να βλέπω διπρόσωπες συμπεριφορές δίπλα μου. Ένιωσα αηδία με τον εαυτό μου που έκανα το ίδιο ακριβώς και εγώ. «Έγινα σαν αυτούς», είπα στην φίλη μου και ίσως ήταν ο πιο βαθύς και ειλικρινής απολογισμός που έκανα ποτέ.

Επανήλθα μέσα σε ένα βράδυ, γεμάτη καθαρές σκέψεις για το ποια είμαι και τι θα ανέχομαι από εδώ και πέρα. Και δεν θα ανεχόμουν τίποτα από όλα αυτά πια. Θα έφευγα με μεγάλη ανακούφιση από όλη αυτή την κατάσταση που μπήκα.

Τώρα είμαι καλά. Η ίδια Έφη που ζει 26 χρόνια περήφανα, είτε αυτό της έβγαινε σε καλό, είτε όχι. Έμαθα πολλά από όλο αυτό. Έμαθα πως το να συμβιβάζεσαι με μια κατάσταση γιατί τέτοιο είναι το συμφέρον σου, μόνο σε καλό δεν θα σου βγει. Θα περάσει ο καιρός και όλοι θα αποκαλυφθούν. Έτσι, εσύ θα είσαι ήρεμη γιατί θα ξέρεις πως η δικαίωση έχει έρθει για όλα αυτά που τελικά είπες.

Το να αναγνωρίζεις τα λάθη σου, να τα διορθώνεις – όπως μπορείς – και να φεύγεις με ψηλά το κεφάλι, είναι μεγάλη υπόθεση. Και αυτό να κάνεις πάντα. Ξέρεις, η διπλωματία είναι ξαδέρφια με την διπροσωπία. Είναι δίκοπο μαχαίρι. Εγώ θαυμάζω τους ανθρώπους που μπορούν να διαχειριστούν τα συναισθήματα τους. Απλά, εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Έχασα κάποια πράγματα αλλά βρήκα ξανά την Έφη, που ζούσα μαζί της τόσα χρόνια και τη λάτρευα…

Έτσι και αλλιώς σημασία έχει να ξαπλώνεις τα βραδιά και να σε παίρνει ο ύπνος αμέσως…