Άσε τους άλλους, σκοπός είναι να αρέσεις σε εσένα!

Γράφει η Άντζελα Καμπέρου

Κοιτάζομαι στον καθρέφτη, τα μάτια μου εστιάζουν απευθείας σε ό, τι δεν μου αρέσει πάνω μου. Η μύτη μου είναι παχιά και πλατιά, τα χείλη μου είναι ελαφρώς στραβά. Κοιτάζω παρακάτω, η πλάτη μου είναι πολύ μεγάλη για γυναίκα και τα μπράτσα μου πολύ χοντρά. Πιο κάτω ακόμα έρχεται η καταστροφή, κοιλιά και μπούτια που ενώνουν, κυτταρίτιδα και ψωμάκια. Με κοιτάζω ξανά και ξανά από πάνω μέχρι κάτω. Από την πιο μικρή λεπτομέρεια στην πιο μεγάλη ατέλεια. Σπυράκια, ραγάδες, ελιές, φαγωμένα νύχια, και ό, τι άλλο μπορεί να δει το μάτι μου.

Η κοινωνία σε μαθαίνει από μικρό να μισείς τον εαυτό σου, να μην σου αρέσει η εμφάνισή σου. Πολλά «πρότυπα» πολλές και οι αλλαγές που φαινομενικά πρέπει να κάνεις για να τους μοιάσεις. Κάνε λεύκανση στα δόντια, πήγαινε και κάψε το δέρμα σου στο σολάριουμ, μην έχεις σγουρά μαλλιά, ίσιωνε τα, το ίσιο είναι πιο ελκυστικό. Κάνε δίαιτα, από εκείνες τις εξαντλητικές, που νομίζεις πως θα πέσεις κάτω και πήγαινε και τέσσερις ώρες γυμναστήριο να στρώσεις σώμα. Και να κάνεις αποτρίχωση, να υποφέρεις για να είσαι όμορφη γιατί το ξύρισμα κάνει σπυράκια και είναι αντιαισθητικά. Και φυσικά, δεν λέω ότι όλα αυτά είναι λάθος, αρκεί να θες να τα κάνεις για τον εαυτό σου και να μην είναι επιβεβλημένες από την κοινωνία πλαστές ανάγκες.

Και ξανακοιτάζομαι στον καθρέφτη και αυτή τη φορά με βλέπω ακόμα χειρότερη από πριν, όλα έχουν μεγεθυνθεί, όλα φαίνονται χειρότερα από πριν. Και τώρα κλαίω, βάζω τα χέρια μου στο πρόσωπό μου, στο σώμα μου και κλαίω. Πιάνω όλα εκείνα τα σημεία που σιχαίνομαι πάνω μου, που δεν θέλω να τα βλέπω. Ξαφνικά ο καθρέφτης έχει γίνει μεγεθυντικός φακός και λυγίζω στην όψη μου, γίνομαι όσο πιο μικρή μπορώ, να μην φαίνομαι, να εξαφανιστώ να μην με βλέπω. Ρουφάω την μύτη μου που έχει κοκκινίσει από το κλάμα και έχει πρηστεί.

Σιγά σιγά έρχεται από πίσω μου, με πλησιάζει και με κοιτάει με ένα τρυφερό χαμόγελο μέσα από τον καθρέφτη. Περνάει τα χέρια του γύρω μου και με αγκαλιάζει σφιχτά. Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου στη θέα της κοιλιάς μου που κάνει δίπλες γύρω από τα χέρια του, μα μου ψιθυρίζει στο αυτί να ανοίξω τα μάτια μου και να δω αυτό που βλέπει εκείνος. Διστακτικά ανοίγω τα μάτια μου και εκείνος ξεκινάει να περνάει τα χέρια του από όλα εκείνα τα σημεία που πονάνε και παράλληλα μου ψιθυρίζει στο αυτί. Μου ψιθυρίζει πόσο λατρεύει τα χείλη μου που στραβώνουν όποτε του χαμογελάω, χαϊδεύει απαλά την μύτη μου και μου λέει πόσο του αρέσει που κοκκινίζει όταν κλαίω. Περνάει τα χέρια του απαλά πάνω από την πλάτη μου και με αγγίζει σαν να περνάει φτερό από πάνω μου.

Κλείνω τα μάτια μου και απολαμβάνω τα χάδια και τα τρυφερά του λόγια στο αυτί μου. Άνοιξε τα μάτια σου, μου ξαναλέει και αυτή τη φορά τα ανοίγω πιο αποφασιστικά. Κοιτάω τα μάτια του μέσα από τον καθρέφτη και έπειτα εμένα. Και ένα αμυδρό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό μου!