Γράφει η Γαρυφαλιά Μοίρα
Κι αν είναι τα βουνά ψηλά, μπορείς να περπατήσεις, όποια κορφή και αν υψωθεί, μπορείς να την γκρεμίσεις.
Έλα, εκεί που ενώνεται η θάλασσα, με του ουρανού την άκρη, του απείρου το ατελείωτο, το δάκρυ μου θα φτάσει.
Έλα, του ήλιου, η θρέψη της γης, του ανέμου, η ζεστά του νοτιά, τα θολωμένα μάτια κάστανα, τα βλέφαρά θα υποτάξει, μία σταγόνα κρουσταλιά σαν στάξει.
Έλα, η σκέψη σταμάτησε, στο άδειο το κουφάρι, ξεκάρφωσε το βλέμμα της, μαύρο το πέπλο πιάνει, σαν γυρίζει μοναχή, ο νους να αποκάμει, γεμάτη θλίψη πέρασε με μαύρο το φανάρι.
Έλα, χαράχτηκε για μία στιγμή, στων χειλιών την άκρη, ένα χαμόγελο αχνό, για να βρει χαρά το δάκρυ, σχηματίστηκε δειλά, μα πάλι το έχασα κι η παγωνιά το έκαμε, και έφυγε
Ανάθεμα το, έλα!
Ήρθες απόψε τ’ όνειρο πάλι να μου σβήσεις, μια σταλιά χαράς, να μη μ’ αφήσεις.
Βασανισμένο όνειρο πορεύω κάθε βράδυ, κι όταν ξυπνώ κάθε πρωί, βρίσκομαι στο σκοτάδι.
Έλα, μες του λαιμού, η μυρωδιά δε μ’ άφησε να ησυχάσω, όλα τα λέλουδα της γης εγώ θα θυσιάσω. Την μυρωδιά σου σαν αισθανθώ τότε θα ξαποστάσω.
Έλα, κι αν δε κατάλαβες εσύ, πως είναι αγάπη τόση, όπου ο χτύπος της καρδιάς, μπορεί να σ’ εξοντώσει.
Έλα και γω δε θα μιλώ, για πάντα θα σιωπήσω, μόνο την αύρα της ψυχής, άσε με να μυρίσω.
Έλα..
