Γράφει ο “Ανώνυμος”
Είναι κάποιες στιγμές που μου λείπεις τόσο πολύ, είναι εκείνες οι στιγμές που σε σκέφτομαι δίπλα μου. Να με κοιτάς στα μάτια και να μου χαμογελάς πονηρά. Να σκύβεις και να με φιλάς κλείνοντας μου το μάτι.
Να με φωνάζεις με το επίθετο μου, παίρνοντας το χαζοσοβαρό σου ύφος, και να με πιάνεις απ το χέρι για να με πας κάπου απόμερα. Ακόμη νιώθω τα φιλιά σου. Μερικές φορές είμαι σίγουρος ότι η μυρωδιά σου έχει ποτίσει τα μέρη που είχες αγγίξει..
Σκέφτομαι ότι δεν αξίζαμε τέτοιο τέλος. Δε μας άρμοζε κάτι τόσο χλιαρό. Μετά από τόσο πάθος, έπρεπε να έχουμε τουλάχιστον ένα εκκωφαντικό τέλος. Η ιστορία μας έπρεπε να είναι μάθημα στις σχολές ερωτευμένων.
Μας έφαγε βλέπεις όμως ο εγωισμός. Μας τρώει ακόμη. Αν δεν υπήρχε αυτό το μαγικό υγρό που ονομάζεται αλκοόλ, μπορεί να μη το παραδεχόμουν ποτέ, αλλά εγώ δε τελείωσα ακόμη..
Θα τελειώσω όταν σε ξαναδώ στα μάτια. Όταν λύσω όλα αυτά που με τρώνε στα σκοτάδια μου.
Έλα.
Ψάξε με.
Βρες με και κοίτα με στα μάτια.
Μου χρωστάς μια βόλτα.
Μια βόλτα, ένα παγωτό κι ένα φιλί.
Έλα να με αποτελειώσεις.
