Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής.
Δεν είμαι τέλειος. Αυτό το ξέρω κι από μόνος μου. Μη μου το υπενθυμίζεις τόσο συχνά πια..
Ένας συναισθηματικός μαλάκας είμαι!
Δεν είμαι άγγελος. Ούτε πλησιάζω κάτι τέτοιο.
Ξέρω πως σε πιέζω να τρως, να προσέχεις, να σκεπάζεσαι καλά τις κρύες νύχτες που είσαι μακριά μου.
Ξέρω πως σου παραπονιέμαι για να μην κουράζεσαι, για να προσέχεις τον εαυτό σου.
Ξέρω επίσης ότι σου σπάω τα νεύρα με τα συνεχή μηνύματά μου.
Σε ρωτάω συνεχώς «Τι κάνεις;» κι ένα σωρό άχρηστες πληροφορίες.
Ξέρεις γιατί; Γιατί έχω ανάγκη έστω να είσαι εκεί, στην άλλη γραμμή, στο άλλο ακουστικό ή μπροστά από μια οθόνη και να μου γράφεις. Ναι, μου αρκεί αυτό κάποιες φορές.. Άλλες πάλι δε μου αρκεί..
Ζηλεύω. Ίσως να μην στο δείχνω αλλά ζηλεύω πολύ. Ζηλεύω τη μυρωδιά από το μαξιλάρι σου. Με ξεσηκώνει η μυρωδιά σου! Ζηλεύω το τσιγάρο σου. Ναι το τσιγάρο σου. Αγγίζει συνεχώς τα χείλη σου! Σου είναι τόσο απαραίτητο που το ζηλεύω. Εγώ δεν είμαι και τόσο.. Ίσως να μην είμαι και καθόλου απαραίτητος.. Ζηλεύω γιατί δεν μου αρέσει να απειλούμαι. Δεν θέλω να σε χάσω, γι’αυτό.
Κουράστηκα. Δεν θέλω να χάσω έναν ακόμη άνθρωπο που έχω μοιραστεί όμορφες στιγμές μαζί του.
Για άλλη μια φορά τα έχω με τον εαυτό μου, που τον άφησα ανεξέλεγκτο και σ’ερωτεύθηκε δίχως να αμυνθεί καθόλου. Τι μαλάκας που είμαι!
Έχουν ένα κακό οι ερωτευμένοι, ξέρεις.
Απαιτούν! Απαιτούν να είναι δίπλα στον έρωτά τους. Στο αντικείμενο του πόθου τους. Όσο ανέφικτο κι αν είναι αυτό. Δεν σου ζήτησα κάτι τέτοιο όμως, δεν απαίτησα κάτι τέτοιο..
Βλέπεις λοιπόν.. τα ξέρω τα αρνητικά μου. Γνωρίζω όμως και κάποια από τα θετικά που κουβαλάω. Δε θα σε προδώσω, δε θα σε πληγώσω και δεν θα σ’αλλάξω με καμία.
Θα σ’αγαπάω ακόμα κι όταν μεγαλώσεις, γιατί είσαι “μικρή” ακόμη, πολύ μικρή.
Θα σ’αγαπάω κι όταν έρθουν απειλητικά οι πρώτες ρυτίδες στο πρόσωπό σου. Τότε που δεν θα είσαι νέα, αλλά θα παραμένεις όμορφη!
Θα σ’αγαπάω, ίσως μ’έναν διαφορετικό τρόπο, αλλά θα είμαι εκεί, πριν καν μου το ζητήσεις.
Θα είμαι εκεί για να σου δείχνω πώς κουμπώνουν τα χέρια σου μέσα στα δικά μου.
Εσύ θα είσαι;
Πόσο δύσκολο, σου είναι να μ’αγαπήσεις; Τόσο ακριβά θα σου κοστίσει λοιπόν; Να μ’άκουγες μια φορά, να μην ένιωθα ότι μιλάω μόνος μου ή ότι γράφω και βρίσκω πάλι τοίχο. Πάλι, πάλι τοίχο, ρε γαμώτο..
Μια φορά να με πάρεις τηλέφωνο δίχως να διστάσεις.
Μια φορά να σκεπαστείς καλά το βράδυ και να μου στείλεις ένα μήνυμα, γράφοντας «Σε άκουσα απόψε, σκεπάστηκα καλά. Καληνύχτα!».
Μια φορά να μου πεις «Ξέρεις, είναι δύσκολο να βρεθούμε, έλα όμως. Να το προσπαθήσουμε τουλάχιστον! Έστω δέκα λεπτά! Έστω αυτά..»
Μια φορά να με κάνεις να καταλάβω πως εκείνο το «Δεν θα σ’αφήσω.», το εννοείς πραγματικά.
Δεν ξέρω αν δηλώνει αδυναμία αλλά μου είσαι απαραίτητη!
Τόσο απλό.
Μια λεξούλα.
ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ!