Ένα λάθος ήσουν που δε θα θελα να ξαναζήσω.

Γράφει η Ιωάννα Ντρε

Ήσουν ό,τι καλύτερο μου είχε συμβεί. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα. Νόμιζα πως ήσουν ο άντρας της ζωής μου. Το λιμάνι που θα άραζα για πάντα. Ο ώμος που ζητούσα να στηριχτώ. Η αγκαλιά που ήθελα για να ζεσταθώ.
Ήρθες για λίγο αλλά έμεινες για πολύ και αυτό με έκανε να σε νιώθω ακόμα περισσότερο άνθρωπό μου.
Τελικά εκεί που βρισκόμουν στα ουράνια από ευτυχία προσγειώθηκα απότομα. Τελικά δεν έμεινες για πάντα όπως πίστευα. Θέλησες να φύγεις μια μέρα ξαφνικά από τη ζωή μου.
Χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι, χωρίς τσακωμούς, χωρίς να έχω προετοιμαστεί ψυχολογικά ήρθες να δώσεις το τέλος.
Μέχρι πριν δυο μέρες μου έλεγες ότι είσαι ο πιο τυχερός άνθρωπος στο κόσμο, ότι με αγαπάς, ότι κάθε φορά που δεν είμαι δίπλα σου σου λείπω. Κάθε μέρα μου τα έλεγες αυτά αλλά το κακό είναι ότι μου τα έδειχνες κιόλας ενώ ήταν όλα ψέματα.
Αυτό που με πληγώνει περισσότερο είναι ότι με κοίταζες βαθιά μες τα μάτια μου μιλούσες ώρες ατελείωτες για τα αισθήματά σου για μένα και όσα έλεγες τα σφράγιζες με τις ανάλογες πράξεις.
Πώς μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό;
Πού έκρυβες τόσο θράσος;
Πού είχες κλειδώσει τόση αναισθησία και δε την έβλεπα;
Τόσα χρόνια να ζω σε ένα ψέμα κι εσύ να έχεις παράλληλη ζωή;
Μπράβο σου καλά τα κατάφερες να παίζεις και με τις δυο μας. Τέλειο ρεσιτάλ υποκρισίας που δε θα θελα να ξαναδώ. Ένα λάθος ήσουν που δε θα θελα να ξαναζήσω.