Ένα λεπτό ακόμα, δώσε μου ρε έρωτα!

Γράφει η Μαριάννα Βασιλείου

Ένα λεπτό δώσε μου ακόμα, να συναντηθούμε ξανά. Σ’ αυτό το δρόμο που περπατάμε ήσουν ίσως η μοναδική περίπτωση που με ενδιέφερε πραγματικά. Η μοναδική για την οποία ήμουν ικανή να διανύσω χιλιόμετρα μέχρι να έρθω να σε βρω. Αλλά δεν ήθελες αληθινά;
Δεν ήθελες να κοιτάξεις μέσα μου, δεν άντεχες να δεις πως ένιωθα. Δεν μας έδωσες έστω μια ευκαιρία να δούμε τι θα γινόταν άραγε με εμάς. Και για δευτερόλεπτα αφηνόσουν και έλεγα λες, λες να συμβεί και ήθελα τόσο πολύ να συμβεί με εσένα.
Ήσουν ο μόνος που δεν ήθελε να με κλείσει κάπου και να βάλει συρματοπλέγματα τριγύρω αλλά δεν άντεξες, δεν άντεξες αυτό που ήμουν εγώ. Και έφυγες, έφυγες γιατί τα σπάνια πράγματα δεν αντέχει κανείς να τα κρατάει στα χέρια του.
Έφυγες και με άφησες μετέωρη να αναρωτιέμαι τι έκανα λάθος.
Και κάθε μέρα σκέφτομαι μήπως σε έδιωξα εγώ, μήπως σε ήθελα τόσο πολύ που τελικά σε έδιωξα. Μάλλον τελικά ήθελες να φύγεις, μάλλον δεν άντεχες να μείνεις. Τι ειρωνεία με ρώτησες αν φεύγω εγώ αλλά είχες φύγει ήδη εσύ πολύ νωρίτερα.
Μάλλον από την αρχή ήσουν ήδη αλλού. Και εγώ σε περίμενα, σε περίμενα και ήλπιζα να γυρίσεις. Βλέπεις είναι που δε μου αρέσει ποτέ να χάνω κι όμως οι πιο γενναίοι άνθρωποι είναι αυτοί που αποδέχονται ότι τελικά έχουν ήδη χάσει.
Τα κατάφερα λοιπόν μετά από καιρό είπα: “Αστον αφού δεν θέλει, αφού επέλεξε να είναι μακριά σου, ας τον να φύγει”. Ξέρεις καμιά φορά ένας άνθρωπος φεύγει όταν τον αφήνουμε να φύγει από μέσα μας και σε άφησα, σε άφησα για να βρεις αυτό που ψάχνεις γιατί μάλλον αυτό δεν ήμουν εγώ. Ήθελα απλώς να πιστεύω και να τρέφω αυταπάτες ότι έστω και στο τελευταίο δευτερόλεπτο θα γινόταν η ανατροπή. Μια ανατροπή που εγώ είχα τόσο ανάγκη.
Σ’ έναν τόσο άδειο κόσμο όπου οι σχέσεις είναι τόσο επιφανειακές και υποτυπώδεις ήθελα να υπάρχει κάποιος, κάποιος που να συμβεί κάτι μαγικό.
Αυτό το μαγικό έψαχνα σ’ όλη μου τη ζωή και δε μπορούσε να με καταλάβει κανείς. Φιλούσα τον εαυτό μου για αυτόν τον έναν και κατέληξα να σκορπίζομαι δεξιά κι αριστερά και να υποκρίνομαι. Έτρεφα βλέπεις αυταπάτες, οι άνθρωποι ζουν όλο και πιο πολύ μέσα σε ένα ανυποψίαστο ψέμα και έχουν ξεχάσει να ζουν, έχουν ξεχάσει να αγαπούν. Έχουν ξεχάσει να είναι αληθινοί.
Και στο κάτω κάτω τι ζητάμε ρε γαμώτο έναν έρωτα να μας δώσει ένα λεπτό ακόμα, μόνο ένα λεπτό, να ‘χούμε να λέμε πως έστω μια φορά ζήσαμε κάτι αληθινό, κάτι ειλικρινές.
Δεν υπάρχει κάτι που να με πληγώνει περισσότερο σ’ αυτό το κόσμο όσο ότι είναι όλα μια αρπαχτή, όλη μας η ζωή μια αρπαχτή.
Πού είναι λοιπόν αυτός ο έρωτας ο ένας, ο μοναδικός, εκείνος που σου κόβει τα πόδια και παραλύει το κορμί σου…
Γιατί μας έχει ξεχάσει έτσι, γιατί μας έχει αφήσει νηστικούς. Κουραστήκαμε πια με το βρώμικο, δεν αξίζουμε λίγη ποιότητα. Μη νομίζετε ο αυθεντικός έρωτας είναι σαν ένα καλό εκλεπτυσμένο πιάτο και το βρίσκεις σπάνια και συνήθως είναι ακριβό, κυρίως είναι ακριβό ως προς τα αισθήματα.
Καμιά φορά το να αισθάνεσαι, το να νιώθεις δυνατά συναισθήματα μπορεί να είναι το πιο ακριβό πράγμα στο κόσμο.
Τι λέτε λοιπόν;
Δεν το αξίζουμε άραγε αυτό το λεπτό;
Αυτή τη μία και μοναδική στιγμή;
Η απάντηση ανήκει σε εσάς!