Ένα όχι χωρίς τύψεις η πανοπλία μου και το σπαθί μου.

Γράφει η Χριστίνα Γαλιάνδρα

Από μικρή ένα όχι με βασάνιζε.
Έφτανε ως τα χείλη κ εκεί έμενε.
Πόσο το παρακαλούσα να βγει με δύναμη θαρραλέο και δυνατό!
Αλλά αυτό τίποτα.
Έμενε μέσα στο στόμα κλεισμένο κ αρνιόταν πεισματικά να ελευθερωθεί.
Πέρασα την εφηβεία τα 20 τα 30 τα 40 και τώρα κοντά στα 50 το απείλησα.
Αν δεν βγεις, του φώναξα άγρια, θα πεθάνεις κλεισμένο.
Μόνο και έρημο.
Αυτό θες;
Και τότε άρχισε δειλά δειλά να βγαίνει πότε πότε.
Σε φίλους , σε γνωστούς , στη δουλειά , στις σχέσεις.
Μπράβο του έλεγα, είσαι γενναίο.
Και εκείνο κορδωνόταν, ψήλωνε και γιγάντωνε.
Ώσπου έγινε θεόρατο.
Άτρομο.
Έτοιμο να πεθάνει.
Έβγαινε από τα χείλη μου και θυσιαζόταν κάθε φορά στο βωμό της αλήθειας μου.
Δεν λογάριαζε τίποτα και εγώ κάθε φορά το αγαπούσα και περισσότερο!
Το λάτρευα γιατί αυτό το όχι ήμουν εγώ.
Κι όσα εγώ σαν Χριστίνα δεν κατάφερα εκείνο τα έφερνε όλα εις πέρας.
Καθάριζε το όχι μου για μένα.
Σ όλες τις δυσκολίες , στις στεναχώριες , στα ζορίσματα.

Ένα όχι χωρίς τύψεις η πανοπλία μου και το σπαθί μου.
Το δάκρυ μου και το χαμόγελό μου.
Και περνάω τις μέρες μου όμορφα και τις νύχτες μου ήρεμα
και θέλω να ευχηθώ σε όλα τα ΌΧΙ του κόσμου να ζούνε για να ζούμε , να υπάρχουν για να υπάρχουμε και να πεθαίνουν για την ψυχή μας κάθε φορά που εκείνη υποφέρει.
Γιατί χωρίς τα όχι μας η ζωή γίνεται κλουβί και μεις μέσα του άγρια θηρία.
Με ένστικτα βίαια , πρωτόγονα , απολίτιστα…

Όλο τον Πολιτισμό μας λοιπόν στα όχι μας τον χρωστάμε.
Εξαιτίας τους τον έχουμε και σε ένα όχι ο άνθρωπος παραμένει άνθρωπος και η χαρά χαρά!