Έτσι για την διαφορά, τώρα πάω μόνο εκεί που είμαι επιλογή!

Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου 

«Μεγάλοι έρωτες.» Τι να είναι, πώς να είναι; Μοιάζουν άραγε σαν αυτούς του κινηματογράφου; Ήσουν εσύ αυτός για εμένα;

Ήσουν αυτός ο άνθρωπος. Ήσουν εκείνος που καθόρισε ποια είμαι, που πάω, τι έχω γίνει. Ήσουν αυτός που στο λεξικό του μυαλού μου δίπλα από την λέξη έρωτας και αγάπη υπάρχει το όνομα σου. Ήθελα να είσαι εσύ.

Να είσαι εσύ ο άνθρωπος μου. Μα εσύ δεν το θέλησες. Για να μην σε αδικώ όπως πολλές φορές μου τόνισες, ίσως δεν το θέλησες όσο εγώ. Πλέον ξέρεις.

Ξέρεις πως σ’ αγαπώ κι αυτό δεν θα αλλάξει, ξέρεις πως σε νοιάζομαι το οποίο επίσης δεν θα αλλάξει. Μα αυτό που άλλαξε μάτια μου είμαι εγώ. Άλλαξα από την συμπεριφορά σου.

Δεν είμαι πλέον το κορίτσι που γνώρισες. Τώρα πια βάζω προτεραιότητα εμένα και την δική μου ευτυχία. Έχω πάει πλέον παρακάτω, βαδίζω στο μονοπάτι αυτό που δεν πονά. Δεν είναι έντονο γεμάτο εκπλήξεις, συγκινήσεις και αρώματα σαν το δικό σου.

Μα είναι εύκολο να ο διαβείς, είναι γεμάτο λουλούδια. Ίσως όχι τα αγαπημένα μου σαν το δικό σου μα είναι όμορφα. Έχουν γλυκό, χαλαρωτικό άρωμα και το μονοπάτι είναι γεμάτο με χορτάρι.

Κάθε μου βήμα είναι απαλό, βαδίζω δίχως να δείξω ιδιαίτερη προσοχή. Δεν πονάει σαν το δικό σου. Με πονάει η σκέψη πως πρέπει να πάω παρακάτω. Είναι σαν να σε αφήνω κάπου εκεί πίσω μόνο. Μόνο και απροστάτευτο, να παλεύεις με τους δαίμονες σου, με τα σκοτάδια σου.

Ήθελα να γίνω το φως. Ήθελα να γίνω ο φάρος σου. Να σου δείξω προς τα που να πας. Να σε βοηθήσω. Θα ήμουν εκεί ακόμη, αρκεί να μου το ζητούσες. Μα δεν το έκανες.

Κάποιες φορές νιώθω τύψεις που δεν μπορώ να δώσω σε κάποιον άνθρωπο όσα τόσο απλόχερα έδωσα σε εσένα. Και μην με παρεξηγήσεις, δεν είναι πως δεν το θέλω. Μα φοβάμαι. Φοβάμαι πως θα δώσω και πάλι θα μείνω στο τίποτα, φοβάμαι πως και πάλι θα πονέσω.

Ξέρεις ακόμη τι φοβάμαι; Φοβάμαι μην γυρίσεις. Φοβάμαι μήπως δεν φανώ αρκετά δυνατή για επιλέξω να μην υπάρχεις στην ζωή μου. Όλοι αυτοί οι φόβοι και οι ανασφάλειες γιατί με πλήγωσες όσο κανείς άλλος. Με πόνεσες όσο κανείς άλλος . Μα επίσης αγάπησα όσο κανείς άλλος.

Ξέρεις μάτια μου πλέον έχω την γνώση πως σ’ αγαπώ όσο τίποτα μα επίσης έχω την σοφία να επιλεγώ να μην είσαι στην ζωή μου. Το μόνο που κάναμε ήταν να πληγώνουμε ο ένας τον άλλο φοβούμενοι την αγάπη και τον έρωτα μας.

Τώρα έτσι για διαφορά πάω εκεί που με αγαπούν δίχως φόβο, εκεί που με επιλέγουν. Εμένα μόνο και όχι κι εμένα. Αν ποτέ λοιπόν σε δω κάπου έξω, τυχαία γιατί ξέρεις πως εμείς οι δυο είμαστε το αγαπημένο παιχνίδι της μοίρας, θα δε κοιτάξω απλώς στα μάτια, τίποτα παραπάνω.

Όλα τα υπόλοιπα τα ξέρουμε ήδη. Πορεύομαι πλέον ήρεμη κι ας μην μάθω ποτέ τι ένιωσες, τι έγινε. Κι ας μην μάθω ποτέ το γιατί δεν είσαι τώρα πλάι μου.