Έφυγες. Φεύγω. Σ’αγαπούσα.-

Γράφει η Αμάντα Παναγιώτου.

Ποιος νομίζεις πως είσαι;

Από που αντλείς όλη αυτή τη σιγουριά και φέρεσαι αλόγιστα;
Πατάς και χοροπηδάς πάνω στα συναισθήματα μου, οι ανάσες μου λιγοστεύουν, εσύ μου παίρνεις τον αέρα για τα δικά σου παιχνίδια και εγώ τον μοιράζομαι απλόχερα μαζί σου πιστεύοντας ότι στο τέλος θα μου δώσεις το φιλί της ζωής..

Προσπαθώ να σου εξηγήσω αλλά πάνω απ ολα να καταλάβω, να καταλάβω γιατί.. Γιατι λες σ αγαπώ και εξαφανίζεσαι;
Γιατι δείχνεις το χειρότερο σου εαυτό χωρις λόγο;
Γιατι η κυκλοθυμία σου γίνεται μισος; Γιατι μου είπες ψέματα; Γιατί πάλι; Γιατι για τρίτη φορά;

Νιώθω να χάνω τις αισθήσεις μου, δε μου μιλάς, δεν απαντάς απλά με κοιτάς με αυτό το βλέμμα που για χάρη του θα σκότωνα, για χάρη του έχω “πεθάνει”…
Σταματα να μου κλέβεις τον αέρα, σταματα να παίζεις και φερσου σαν άντρας έστω για μισή φορα!
Δεν έχω αλλο χρόνο, χρειάζομαι το φιλί της ζωής..

Τι κανεις; Πού πας; Πάλι φευγεις;
Και όλες οι ανάσες που σου έδωσα; Στράφι!
Έφυγες… Τρίτη και φαρμακερή… Έφυγα και εγώ.. Σ αγαπούσα.-

LoveLetters