Έχεις μάθει να αγαπάς, γιατί έχεις μάθει να σε ξεχνάς..

Γράφει ο Libertatem ExAnimo

Φοβόμουν πάντα μη μάθω να με ξεχνάω και όσο φοβόμουν τόσο με ξεχναγα.
Και τα χρόνια πέρασαν και εγώ ακόμα φοβάμαι κάτι που πλέον είναι δικό μου.
Zω καθημερινά μαζί του, με πληγώνει αλλα έχει γίνει εγώ.
Με ξέχασες φίλε μου! Σαράντα plus και εσύ ακόμα στην γωνία σου να βγαίνεις μόνο για χατηρια! Να βγαίνεις μόνο για επιθυμίες άλλων!
Να γυρνάς πάλι στην γωνία σου, στάζοντας δάκρυα η ψυχή σου από την αχαριστια!
Να γυρνάς στην γωνία σου και να σε ψάχνεις στο παρακάτω και να μην σε βλέπεις.
Πού είσαι ρε φίλε μου;!
Τι έκανες για σένα σήμερα, για να βρεθεις στο παρόν και στο μέλλον σου;
Τι έκανες για σένα για να προχωρήσεις, για να σε δεις, σε αυτό το γαμημενο αύριο να υπάρχεις;
Πουθενά δεν είσαι! Πολλές υποχρεώσεις που δεν αφορούν εσένα!
Ποιος τελικά έχει υποχρέωση και για σένα; Ποιος τελικά θα σε βοηθήσει να κάνεις πραγματικότητα τις επιθυμίες σου;
Τις επιθυμίες εκείνες που είναι αδύνατον να τις κάνεις μόνος σου, και αν τις κάνεις θα πρέπει να αλλάξεις ανθρώπους που αγαπάς.

Ναι, κανένας αλλά είναι αργά τώρα που το κατάλαβες! Δεν προλαβαίνεις γιατί έχεις μάθει να αγαπάς, γιατί έχεις μάθει να σε ξεχνάς.
Ο χρόνος όμως ποτέ δεν σε ξέχασε, γερνας και οι ρυτίδες σου σου φέρνουν θλίψη, σου θυμίζουν ότι το παρόν και το μέλλον θα είναι στην γωνία σου ξεχασμένα και από εσένα.
Ωπ τι βλέπω.. κι άλλη ρυτιδα στο πρόσωπο μου φίλε μου.