Γράφει ο Γιώργος Χίτζιος
Ενίοτε,
ο ζωοδότης ήλιος, μετατρέπεται,
σε τιμωρό της ζωής, σε κλέφτη της χαράς.
Σκορπά την ξηρασία σε σπαρτά, δέντρα, λουλούδια, ψυχές.
Τα λεπιασμένα μου χείλη, σκύβεις και φυλάς.
Ενίοτε, είναι υγρά. Υγρά, με μια γεύση θάλασσας.
Σταγόνες υφάλμυρες βρέχει ο ουρανός των ματιών μου πάνω τους.
Έστω κι έτσι, ποτίζονται. Δεν κινδυνεύουν μόνιμα.
Ενίοτε, παίρνεις την αλμύρα τους.
Μου προσφέρεις γλύκα και ανάσα ζωής.
Ήλιος παρόμοιος με τον δικό μου ήλιο, ενίοτε.
Join the discussion