Ήταν κι εκείνα τα «δεν πειράζει», που πείραξαν πολύ!

Γράφει η Γεώρα

Είναι και εκείνα τα «δεν πειράζει» που πειράζουν πιο πολύ απ’όλα. Είναι εκείνα που είπαμε, αλλά τελικά μας σακάτεψαν. Είναι εκείνα που υποθέσαμε πως θα περνούσαν και δεν θα μας άγγιζαν, μα έλα που δεν έγιναν έτσι τα πράγματα.
Πειράζει ρε γαμώτο. Πειράζει που η καλοσύνη δεν αναγνωρίζεται και όταν την έχει ένας άνθρωπος τον «πατάνε» στο λαιμό.
Πειράζει όταν σου φέρονται «πούστικα». Πειράζει που ενώ εσύ είσαι πάντα εκεί για τους άλλους, εκείνοι δεν βρίσκουν ποτέ χρόνο για εσένα.
Πειράζει όταν σε θυμούνται μόνο όταν σε έχουν ανάγκη, αλλά όταν εσύ έχεις ανάγκη δεν μπορούν να κάνουν ούτε ένα βήμα για να σε βοηθήσουν, ξεχνώντας τι έχεις προσφέρει εσύ στις ζωές τους.
Πειράζει η κοροϊδία. Πειράζει το ψέμα και οι πισώπλατες μαχαιριές.
Ναι πειράζει! Πειράζει! Φτάνει πια με αυτό το «δεν πειράζει» κατέστρεψε τους καλύτερους ανθρώπους. Αρρώστησε όμορφες ψυχές γιατί συνέχεια «κατάπιναν» τις άσχημες πράξεις των άλλων που έπρατταν απέναντι στο πρόσωπό τους, με το αιτιολογικό μιας ευγένειας.
Λοιπόν όχι δεν είναι έτσι. Φτάνει πια με αυτή την ιδέα που μας πλασάρουν του να λες «δεν πειράζει». Πειράζει που οι άνθρωποι δεν είναι άνθρωποι αλλά τέρατα και κοιτάνε μόνο την πάρτη τους και το πώς θα σε ρίξουν. Πειράζει όταν δεν έχεις πειράξει άνθρωπο να σε κατηγορούν. Πειράζει που δεν υπάρχει αναγνώριση για ό,τι κάνεις και το έχουν και σαν δεδομένο κάποιοι πως εσύ είσαι το παιδί που ανέχεται τα πάντα και πως επειδή φέρεις ευγένεια σημαίνει ταυτόχρονα πως είσαι και το θύμα. Και το χειρότερο είναι όταν έρχεται αυτή η ρουφιάνα η σύγκριση. Ναι, εκεί πειράζει πιο πολύ. Ξέρεις γιατί, γιατί βλέπεις την αχαριστία ορισμένων ανθρώπων κατάματα, όταν γνωρίζεις άτομα που είναι σαν και εσένα, έτοιμοι να προσφέρουν και να βοηθήσουν και τους το αναγνωρίζουν, εκεί χαίρεσαι, γιατί τουλάχιστον βλέπεις και λίγο φως σε αυτή την μαυρίλα και λες εντάξει υπάρχουν και άνθρωποι εκεί έξω που μπορούν να αναγνωρίζουν σε μικρότερο χρονικό διάστημα τι προσφέρεις, αλλά όταν κάνεις την σύγκριση της προσφοράς της δικής σου σε άλλους χρόνων και αντιλαμβάνεσαι πως σχεδόν τίποτα δεν εκτιμήθηκε, εκείνο το δεν πειράζει που έλεγες μετατρέπεται σε πειράζει, γιατί κατά βάθος πείραζε. Πειράζει να έχεις δώσει την ψυχή σου, την αγάπη σου, το νοιάξιμο και χρόνο από το χρόνο σου και να βρεθούν και να σε κατηγορούν και από πάνω.
Λοιπόν ναι, αυτό το δεν πειράζει είναι που πείραξε πιο πολύ από όλα. Και πείραξε τόσο πολύ που δεν αντέξαμε άλλο και τραβήξαμε γραμμές οριστικές. Και για όσους γυρίσουν να μας ρωτήσουν τάχα θιγμένοι, μη έχοντας κάνει υποτίθεται τίποτα εκείνοι, τι έγινε και αλλάξαμε, να τους πείτε είναι εκείνο το «δεν πειράζει» που μας είχε γίνει καραμέλα, που τελικά μας αρρώστησε και δεν άντεξε ούτε το ίδιο και φώναξε πως τελικά πειράζει! Κάθε ύπουλή πράξη πειράζει!
Και όχι επειδή είμαστε ευγενικοί και δεν κουβαλάμε την πονηριά μέσα μας και το πώς θα πατήσουμε επί πτωμάτων για να ανέβουμε ψηλά, επειδή έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε το καλό που μας έχουν κάνει, επειδή δεν είμαστε ψεύτες και είμαστε πρόθυμοι να βοηθήσουμε, μην μπερδεύεστε μερικοί δεν είμαστε ηλίθιοι ή κατώτεροί σας, αντίθετα είμαστε άνθρωποι και ένα σκαλί πιο πάνω από εσάς γιατί φέρουμε και μια αξιοπρέπεια και έναν σεβασμό που για εσάς είναι μάλλον άγνωστες λέξεις.
Αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως αυτό το δεν πειράζει που λέμε πειράζει και μάλιστα πολύ όταν γίνεται επανειλημμένα η εκμετάλλευση της καλοσύνης! Και όταν αποφασίσουμε και πούμε τέλος σε όλη αυτή την κατάσταση, να ξέρετε είναι οριστικό!