Γράφει η Ελένη Σάββα
Ακόμα και το βλέμμα σου, ένα ψέμα ήταν. Μόνο που εγώ, δυστυχώς (ή ευτυχώς, ποιος να ξέρει) δεν το κατάλαβα απ’ το πρώτο λεπτό. Το βλέμμα σου ήταν πάντα λίγο, λίγο για αγάπη. Η αγάπη, η αγάπη δεν φαινόταν να ξεχειλίζει από πουθενά, όπως γίνεται συνήθως στους ερωτευμένους, εκείνους που νιώθουν πάντα “πολύ”, εκείνους που κλείνουν τα μάτια και βρίσκονται ξαφνικά στην αγκαλιά του αγαπημένου τους.
Τα μάτια τα δικά σου αντίθετα, εξέπεμπαν συμβιβασμό, ή για να το πω καλύτερα, δοκιμή. Δεν ήξερες που να κοιτάξεις και ξαφνικά είπες να κοιτάξεις εμένα.
Δεν θα ρίξω το φταίξιμο σ’ εμένα. Όχι. Εγώ έβλεπα στα δικά σου μάτια αυτό που είχα στα δικά μου. Έβλεπα, αυτό που ήθελα να δω. Δεν μετανιώνω. Έμαθα πια να διαβάζω τα μάτια πιο προσεχτικά. Ίσως ο έρωτας να μην χρειάζεται να είναι τυφλός, όπως λένε κάποιοι. Ίσως τελικά χρειάζεται να είναι ντόμπρος, ατόφιος, πραγματικός. Ίσως χρειάζεται τελικά να σε κοιτάει στα μάτια, κι αυτά να λένε αλήθειες. Ας μην λάμπουν, αρκεί να λένε αλήθειες. Πίστεψε με, την αλήθεια που εκπέμπουν την καταλαβαίνεις, έστω και λίγο, ακόμα κι αν ο έρωτας σ’ έχει τυφλώσει. Έτσι εξηγείται και το δικό μου προαίσθημα, εκείνο που δεν άκουσα απ’ την πρώτη στιγμή.
Ήταν όλα ψέμα λοιπόν, ακόμα και το βλέμμα σου. Τα λόγια σου, το άγγιγμα σου, η “αγάπη” σου. Ναι, σε εισαγωγικά. Γιατί αγάπη, είναι μόνο η αληθινή. Όλα τα άλλα, είναι απλώς “αγάπη”. Κι ο έρωτας σου, κι αυτός ψέμα, όλα ψέμα.
Πιο πολύ απ’όλα, αν με ρωτούσε κάποιος, θα έλεγα πως με πόνεσε το βλέμμα σου, κι όχι τα λόγια σου. Τα λόγια έχω μάθει να τα μετράω, να τα ζυγίζω, να τα κοιτάω από μακριά, να αποστασιοποιούμαι. Τα λόγια είναι πάντα πιθανόν να κρύβουν μια δόση ψέματος. Μα τα μάτια; Τα μάτια, τα μάτια αν τα δεις καλά, μπορείς να τα διαβάσεις. Τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί βαθιά μέσα τους. Όσο κι αν θέλεις να το κρύψεις. Εσύ, τα κατάφερες. Το βλέμμα σου το έκανες να φαίνεται ψεύτικο, έστω και για λίγο. Το δικό μου όμως, αναζητάει πάντα την αλήθεια.