Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου
Σιωπή. Βουβή μα συνάμα τόσο ηχηρή.
Παγωνιά. Μα τόση ζεστασιά μες στην καρδιά.
Μοναξιά. Αίσθηση γνώριμη, τοπίο οικείο.
Μελαγχολία. Μια πίκρα που ψάχνει διέξοδο στη ζωή.
Παράπονο. Πόνος καμουφλαρισμένος, παιδιάστικος παίζει συνέχεια κρυφτό.
Πόση ησυχία έχει όταν πέφτει το χιόνι.
Πόση ηρεμία όταν παγώνουν τα πάθη.
Επίπλαστη αίσθηση ή αλήθεια;
Τι γίνεται κάτω απ’ το χιόνι;
Τι φανερώνεται όταν εκείνο λιώνει;
Τολμάς να το δεις;
Ποια εποχή επιλέγεις να έχεις στην καρδιά σου;
Ακούς τους χτύπους της ή μόνο το μυαλό σου;
Λένε πως η λογική του νου είναι το Εγώ.
Η λογική όμως της καρδιάς είναι η Αιωνιότητα.
Εσύ τι ακούς;
Που περπατάς;
Τι κρατάς στα χέρια σου;
Ο,τι παγώνει, ξεπαγώνει.
Ο,τι πεθαίνει, ανασταίνεται.
Οι εποχές αλλάζουν, όταν αλλάζουν μέσα μας.
Αραγε… Ανοιξη, πόσο αργείς ακόμα;
Όσο τελικά εσύ αποφασίσεις!