Γράφει η Μαρία Σταματοπούλου
Πόνεσε, έκλαψε, θρήνησε κιόλας.
Είναι ένας άντρας, ένας άνθρωπος με ψυχή και ας τον θεωρούσαν ψυχρό και απόμακρο.
Ένας σωστός με όλα του τα σωστά και τα λάθη.
Πάθη και πόθοι σε μία προσωπικότητα στιβαρή και γεμάτη εγωισμό.
Μέσα στην νύχτα ακουγόταν το κλάμα του. Βουβή η νύχτα, άκουγε τί έχει να της πει. Γυναίκα και η νύχτα.
Όπως και εκείνη…
Την πίκρανε, την απογοήτευσε πολύ.
Πιο πολύ όμως απογοήτευσε τον εαυτό του. Γιατί την έχασε. Την είχε και την έχασε γιατί ήταν εγωιστής, αλαζόνας. Ήθελε εκείνη να τρέχει ξωπίσω του.
Για πόσο όμως; Μόνο αυτό δεν σκέφτηκε. Τον αγαπούσε τόσο πολύ, έρωτας πραγματικός. Έτρεχε πίσω του γιατί το ήθελε, τον αγαπούσε τόσο πολύ. Βλέπεις , είχε και εκείνη αξιοπρέπεια. Και του έφυγε όταν της τσαλαπατούσε τον έρωτα, την αγάπη που ένιωθε για εκείνον. Πόσο να αντέξει και η ρημάδα η αγάπη όταν την φτύνεις κατάμουτρα.
Και έμεινε μονάχος μέσα στην σιωπή αγκαλιά με τα λάθη του και τα σωστά του. Τα έβαλε κάτω και τα μέτρησε. Δεν ήταν άξιος να αγαπήσει και αγαπηθεί όσο φερόταν σκάρτα, ανέντιμα.
Τόσα ψέματα έτρεχαν από τα λόγια του και τόση σιωπή είχε η νύχτα.
Το μάθημα που έγινε πάθημα.
Δεν θα πέσει ο τοίχος του εγωισμού αν ο ίδιος δεν βουτήξει το κεφάλι στην αυτογνωσία. Κοιτάζει στον καθρέπτη και βλέπει μοναξιά. Αν ο ίδιος δεν αλλάξει στάση προς την έννοια της αγάπης, η αγάπη πάντα θα φεύγει από την αγκαλιά του.
Οι σκέψεις του θησαυρός και είναι η κατάλληλη στιγμή να τον αξιοποιήσει.
Η αγάπη είναι ιδανικό ζωής και της αξίζει να της φέρεται ξεκάθαρα.
Η ζωή είναι γεμάτη μαθήματα που αν έχει τα μάτια της καρδιάς ανοικτά, μπορεί να προχωρά στην ζωή με υπερηφάνεια.
