Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Ήρθες. Περίμενα τόσο για να έρθεις. Χίλια μικρά κομματάκια η καρδιά κι όμως, η μικρή κρυφή ελπίδα ότι θα βρεθείς, εσύ που θα την ξαναζωντανέψεις, έπιασε τόπο.
Ήρθες και σε μια στιγμή σε μια αγκαλιά, έκανες πραγματικότητα κάθε προσδοκία.
Ήρθες και γλύκαναν τα μέσα μου, αγαλλίασε η ψυχή μου, χόρευα όλη νύχτα στην σκέψη του φιλιού σου χτες βράδυ.
Πόσους να έχουμε φιλήσει στο πέρασμα των χρόνων μα στο δικό μας φιλί, σταμάτησε ο χρόνος. Ήρθες και έγινες η απάντηση στις σιωπηλές προσευχές μου.
Ήρθες μα για να το ζήσουμε, σε θέλω ξεκάθαρο. Ξεκάθαρο με τα μέσα σου, με το τί ζητάς από την ζωή σου και τί ζητάς από μένα. Ξεκάθαρο με το παρελθόν σου, όπως είμαι και εγώ με το δικό μου.
Σε θέλω δυνατό. Σε θέλω αποφασισμένο.
Μεγαλώσαμε πια, για να ανεχόμαστε μισές καταστάσεις και φαντασμαγορικές δικαιολογίες.
Παλιά.. τα κολπάκια, -τα πήγαινε έλα- μας κόλλαγαν.
Μέναμε εκεί, να υποφέρουμε και να τα βάζουμε με τον εαυτό μας.
Χιλιάδες γιατί, να μας αφήνουν άγρυπνους και απομονωμένους.
Μα όχι πια.
Αγάπη μου, είμαι δική σου. Ναι. Από την πρώτη μας στιγμή ήμουν.
Μα ξεκάθαρα, αποφασισμένα, έτοιμος να πάρεις τις ευθύνες που σου αναλογούν.
Και εγώ τις δικές μου.
Λίγη αγάπη, λίγο πάθος, λίγο ενδιαφέρον, λίγη παρουσία, λίγος χρόνος, δεν υπάρχουν πια στην ατζέντα μου.
Δεν υπάρχουν πια, στην γνώση του τί αξίζω να έχω δίπλα μου.
Βλέπεις αγάπη μου, γνωρίζω ποια είμαι πια και τί μπορώ να δώσω,
δεν θα χαριστώ λοιπόν σε κάτι μισό.
Σε κάτι που ενώ έχει υπέροχες προδιαγραφές, έχει παράλληλα και ρολόι/ημερολόγιο.
Έχει «θα δούμε» και «δεν πρόλαβα». Έχει «ήμουν αλλού» και «είχα δουλειά», «δεν ήμουν μόνος» και «το ξέχασα». Έχει και «βλέπω και μια άλλη» έχει «δεν μπορώ τις δεσμεύσεις» ή άλλα τέτοια κομψά και όμορφα.
Όχι αγάπη μου πια.
Βλέπεις έρχεται η στιγμή στον Άνθρωπο που αρχίζει να αγαπά και να εκτιμά αληθινά τον εαυτό του και τον προστατεύει από κακοτοπιές.
Έχω ήδη βρει σε μένα την ισορροπία και την αρμονία, από μας ζητάω το μαζί. Την μοιρασιά των πάντων μας, από τα ατέλειωτα βράδια συζητήσεων, με γέλια ή κλάματα, τα χάδια, την αγάπη, την άνεση να είμαστε ο εαυτός μας, τις ζεστές αγκαλιές, μέχρι και τα προβλήματα.
Την μοιρασιά της ζωής μας, μαζί.
Μαζί. Οι δυο μας. Ομάδα. Κι όλοι οι άλλοι απέναντι.
Γιατί, το επιλέγουμε, γιατί το γουστάρουμε και γιατί θέλουμε μαζί να το παλέψουμε.
Γιατί είμαι για σένα και εσύ είσαι για μένα.
Μεγαλώσαμε πια για να ζυγίζουμε με τα γραμμάρια το συναίσθημα, τις ώρες, τον χρόνο.
Μαζί, εμείς και η τρέλα μας, τα πράγματα που μας απογειώνουν, ό,τι θες, αλλά μαζί.
Φύγαμε; Τί λες;