Απόψε σε αγαπώ όσο δεν σε έχω αγαπήσει.

Γράφει η Γεώρα

“Μ’ αγαπάς;”, ρωτάς. Απόψε ναι! Απόψε σε αγαπώ όσο δεν σε έχω αγαπήσει. Απόψε μπορώ να γίνω κομμάτια, να αφεθώ, να δεχτώ το λάθος. Απόψε έχω αυτή τη δύναμη του να σε αγαπήσω. Απόψε αφήνω τον εαυτό μου έρμαιο των επιλογών μου. Χωρίς να τον κρίνω. Χωρίς να του βάλω όρια. Παραλύω τη λογική. Την κάνω εχθρό μου. Δε της μιλάω! Αφήνω το συναίσθημα να κυριαρχήσει.

Απόψε! Απόψε μπορώ να δεχτώ το λάθος μου με πάθος. Μπορώ να δεχτώ την αδυναμία μου για σένα. Απόψε με αφήνω να σε αγαπώ! Γιατί απόψε είσαι δικός μου. Γιατί απόψε δεν υπάρχουν ενδοιασμοί. Γιατί απόψε αποδέχτηκα και μου εκμυστηρεύτηκα την αλήθεια.

Σ’αγαπάω. Και απόψε μπορώ να σε αγαπήσω στην υπερβολή. Γιατί θέλω! Γιατί σε θέλω! Απόψε ναι, σε αγαπάω όσο δεν σε έχω αγαπήσει. Απόψε σε αγαπάω έτσι όπως κανένας δεν θα σε αγαπήσει. Απόψε, εσύ θα γίνεις το σωστό μου! Απόψε!