Γράφει η Κέλλυ Σεφέρου
Ώρα να μιλήσω για ένα θέμα πραγματικό ταμπού. Όσοι αγαπάτε τον καθωπρεπισμό και ακολουθείτε τυφλά και συχνά υποκριτικά οτιδήποτε θεωρείται κοινωνικά αποδεκτό, μην συνεχίσετε την ανάγνωση ή μάλλον εσείς θα προτιμούσα να συνεχίσετε περισσότερο.
Άν πάλι δεν ταυτίζεσαι με την ύπαρξη του καθωπρεπισμού, δεν θα έπρεπε και να ενοχλείσαι από αυτόν, αφού καλώς ή κακώς έιμαστε κοινωνικά εκπαιδευμένοι για να ζούμε μαζί του. Όσο για το σώμα ενός ανθρώπου που ακολουθεί τα «πρέπει» του;
Πρόκειται για ένα “κουστούμι” που ακολουθεί πιστά της περιστάσεις της σοβαροφάνειας και μάλιστα με πλήρη μεθοδικότητα.
Έχεις αλήθεια δει ποτέ «καθώς νιώθει» σώμα με ή χωρίς «κουστούμι»; Έχεις παρατηρήσει τον τρόπο με τον οποίο κινείται μέσα στον χώρο; Μιλώ για τα σώματα που κάνουν τον εγκέφαλο να τραγουδά και την καρδιά να χορεύει.
Αυτά τα σώματα που λειτουργούν με το μυαλό και πράττουν με την καρδιά δεν είναι λίγα, ούτε και υπό εξαφάνηση. Αποτελούν απλά μια ξεχασμένη πραγματικότητα. Συνεχίζουν να υπάρχουν, να μάχονται για τις επιθυμίες τους και να συγκρούονται με την ίδια δύναμη που αγαπούν.
Και οι «καθώς πρέπει»; Οι «καθώς πρέπει» επιλέγουν συνήθως να φορούν τις καλά προβαρισμένες και εντελώς άψυχες μάσκες τους. Μάσκες που τους επιτρέπουν να κινούνται σε κάθε χώρο με μεγάλη ευκολία, χωρίς έκφραση, χωρίς δημιουργία και χωρίς επαφή.
Και αν τους ρωτήσεις «Που πάμε;», θα σου αραδιάσουν όλες τις εναλλακτικές επιλογές που σου δίνουν και αν συμφωνήσεις μαζί τους έχει καλώς, ειδάλλως βρες τρόπο για να φύγεις. Σημαντική προϋπόθεση δε, να αφήσεις το παρόν για μετά και να έχεις πάντα μια απάντηση για το τι έπεται στη συνέχεια.
Αλίμονο και αν τυχόν αμφιβάλεις ποτέ για την αγάπη αυτών των ανθρώπων. Οι «καθώς πρέπει» αγαπούν το ίδιο με εκείνους που εκδηλώνουν τα συναισθήματα τους, ίσως και πιο δυνατά και ας μην ακούγεται η αγάπη τους.
Πίσω από κάθε καταπιεσμένο «πρέπει» τους συνήθως αχνοφαίνεται ένα ακόμα πιο μεγάλο «θέλω» τους. Αν τώρα πω ότι δεν έχω πειραματιστεί με την «καθώς πρέπει» πλευρά μου θα πω ψέμματα. Αν πω ότι με βοήθησε σε κάτι ο καθωπρεπισμός, πάλι ψέμματα θα πω. Και η αλήθεια είναι πως δεν έχω χρόνο για άλλα ψέμματα. Εσύ;
Εσύ πιστεύεις πως είμαστε ονειροπόλοι όσοι πιστεύουμε σε έναν κόσμο που λειτουργεί με το συναίσθημα; Αν ναι, αυτομάτως με ακυρώνεις. Πριν βιαστείς όμως να απαντήσεις, βεβαιώσου πως έχεις γνωρίσει καλά και τις δύο όψεις του νομίσματος.
Γιατί αν δεν το έχεις κάνει, πιθανόν αυτή τη στιγμή να διαταράσσω την λογική σου και αυτό είναι κάτι που δεν θέλω. Και παρότι γνωρίζω πως η γνώμη μου δεν γίνεται να ταυτίζεται πάντα και με τους πάντες, την καταθέτω για λίγους με την ευχή να γίνουν πολλοί. Με την ελπίδα να προβληματιστούν, να πειραματιστούν και ενδεχομένως να ψάξουν βαθύτερα. Για την ακρίβεια στο κέντρο της καρδιάς τους.
Αυτό επιθυμώ. Αυτό και άλλα πολλά μήπως και καταφέρω ποτέ να πιστέψω σε έναν κόσμο καλύτερο και πιο ρεαλιστικό. Θέλω πολύ λοιπόν να σε ρωτήσω κάτι τελευταίο και ύστερα φεύγω. Αλήθεια πες μου, κάνεις και εσύ τα βράδια πρόβες υποκρισίας φλερτάροντας με τα όνειρα σου;
Και αν υποκρίνεσαι ακόμη και τώρα και αν δεν έχεις αποδεχθεί τις προσωπικές σου αλήθειες, τότε σε παροτρύνω να το κάνεις! Γιατί είναι ωραίες οι αλήθειες, τόσο ωραίες που η αυθεντικότητα τους δεν υποκύπτει σε καλοστολισμένα επίθετα.
Κάποτε πίστευα πως επαναστάτης είναι αυτός που δεν λυγίζει όσο και αν παλέψει. Σήμερα ξέρω πως τελικά πίστευα λάθος. Σήμερα ξέρω πως επαναστάτης είναι αυτός που και λυγίζει και παλεύει και κλαίει και τσαλακώνεται, γιατί τρελαίνεται στην ιδέα του να αγαπήσει και να αγαπηθεί!
Αν λοιπόν ψάχνεις αποκλειστικά και μόνο την συνέπεια και την σταθερότητα, οι «καθώς νιώθουν» δεν στις υπόσχονται, γιατί ο σκοπός τους είναι να απολαύσετε από κοινού το πάθος, την ένταση, την αμεσότητα και την μαγεία.
Ίσως να σου ήρθε κάποιο πρόσωπο αυτή τη στιγμή στο μυαλό… ‘Ισως και να χαμογελάς τώρα.. Μάλλον αν έφτασες μέχρι εδώ να είσαι και εσύ ένα από αυτά τα πρόσωπα! Επαναστάτης, αυτό είσαι και έτσι θα σε ονομάσω!
Συνέχισε λοιπόν, κοίτα μπροστά! Και αν δυσκολεύεσαι και αν όλο σκέφτεσαι να αλλάξεις δρόμο, πάρε τον χρόνο σου και ρώτα την καρδιά σου. Εκείνη ξέρει γι’αυτό και θέλει κάτι να σου πει:
«Αντέχεις, έτσι δεν είναι;»
