Αρκετά μιλήσαμε για την αγάπη. Τώρα θέλω μόνο να τη νιώσουμε.

Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή.

Σήμερα θέλω να σου μιλήσω για την αγάπη.
Για την αγάπη που είναι τόσο δυνατή, που καταφέρνει και κυριαρχεί σε όλο σου το είναι. Σε κυριεύει, σε καθηλώνει, σε επηρεάζει. Σου αλλάζει τον τρόπο που σκέφτεσαι, σου αλλάζει την κοσμοθεωρία σου και όλη σου τη ζωή.
Και δε σου μιλάω για τον έρωτα, ο έρωτας είναι συναίσθημα απόλυτο, δε συμβιβάζεται, δεν υποχωρεί, έχει δικούς του όρους και κανόνες κι εσύ καλείσαι να τους ακολουθήσεις.
Σου μιλάω για την αγάπη, την αληθινή, τη βαθιά, την πραγματική αγάπη, που δε βάζει όρους και δε ζητάει ανταλλάγματα.
Σου μιλάω για την αγάπη που νιώθεις για κάποιον και που σε κάνει να τον βάζεις στο κέντρο του κόσμου σου κι εσύ να ζεις για εκείνον.
Την αγάπη που σε κάνει να ξεχνάς τον εγωισμό σου και να ξεπερνάς τον εαυτό σου, μόνο και μόνο για να είναι εκείνος ευτυχισμένος.
Σου μιλάω για την αγάπη που σε απογειώνει όταν βρίσκει ανταπόκριση.
Για την αγάπη που σε πονάει όταν ο άλλος δεν σ’ αγαπάει με τον ίδιο τρόπο.
Την αγάπη που σε γεμίζει ευτυχία με το παραμικρό.
Την αγάπη που σε πληγώνει και σε ματώνει, κι όμως εσύ ακόμα επιμένεις.
Σου μιλάω για την αγάπη που ξέρει να ακούει και να συγχωρεί.
Για την αγάπη που σε κάνει να δέχεσαι τον άλλον γι’ αυτό που είναι κι όχι γι’ αυτό που σου προσφέρει, που σε κάνει να τον αγαπάς όπως είναι και να μην προσπαθείς να τον αλλάξεις και να τον φέρεις στα μέτρα σου.
Σου μιλάω για την αγάπη που νιώθεις ακόμα κι όταν ο άλλος σ’έχει πληγώσει κι όμως εσύ εξακολουθείς να νοιάζεσαι και να θέλεις να είναι καλά, κι ας πονάς.
Για την αγάπη που επιμένει, υπομένει, παραμένει, περιμένει, ελπίζει, αγωνίζεται.
Για την αγάπη που κλαίει με το δάκρυ σου και χαίρεται με το γέλιο σου.
Για την αγάπη που γίνεται αγκαλιά και σε τυλίγει.
Για την αγάπη που σε ηρεμεί και σε γαληνεύει.
Για την αγάπη που μοιάζει με φουρτουνιασμένη θάλασσα και σε τρομάζει.
Σου μιλάω για την αγάπη που έχει χρώμα κόκκινο, σαν το πάθος που σε κυριεύει, σαν τη φλόγα που σε τυλίγει, σαν τη φωτιά που σε καίει κάθε φορά που είσαστε μαζί.
Αλλά και για την αγάπη που έχει χρώμα μουντό και σκοτεινό, όταν βουλιάζεις στην απελπισία της και χάνεσαι στη μοναξιά σου.
Σου μιλάω για την αγάπη που φωνάζει, που φαίνεται σε πράξεις μεγάλες και δύσκολες.
Μα και για εκείνη την αγάπη τη σιωπηλή, που είναι κρυμμένη στα μικρά, τα απλά, τα καθημερινά, και συχνά περνάει απαρατήρητη.
Σήμερα θέλω να σου μιλήσω για την αγάπη… Μα δε μπορώ… δε βρίσκω λόγια…
Μονάχα νιώθω…
Γι’ αυτό ας μη μιλήσουμε καλύτερα… Έλα κοντά μου, δωσ’ μου το χέρι σου, κλείσε τα μάτια σου και νιώσε… Νιώσε τι νιώθω… Νιώσε μαζί μου… Και τότε θα καταλάβεις για ποια αγάπη σου μιλάω…

LoveLetters