Γράφει η Κατερίνα Μίσσια
Είμαστε φτιαγμένοι για να ζήσουμε αυτά που όταν τα σκεφτόμαστε μας τρομάζουν.
Να ζήσουμε όλα εκείνα που χρωστάμε εμείς σε εμάς.
Ξέρεις, η ζωή δεν μας χρωστάει τίποτα.
Εμείς είμαστε αυτοί που χρωστάμε στους εαυτούς μας.
Κι εμείς οι δυο χρωστάμε πολλά. Ο καθένας στον εαυτό του και ο ένας στον άλλο.
Ξέρεις πόσα χρόνια σε περίμενα;
Ξέρεις πως έθαβα ο,τι πήγαινε να αρχίσει στη ζωή μου;
Περίμενα. Περίμενα να έρθεις να με τραβήξεις απο τη ζωή, που σιγά σιγά χτίζονταν τριγύρω μου. Και ξέρεις πολλές φορές η ζωή σε πάει…και δεν μπορείς όλα να τα αποφύγεις και να τα αλλάξεις.
Κι όλα άλλαξαν. Κι εσύ;
Γιατί; Γιατί ποτέ δεν μου μίλησες;
Γιατί ποτέ δεν με διεκδίκησες;
Γιατί ποτέ δεν ήρθες να με αρπάξεις απο τα μαλλιά να με πάρεις να φύγουμε;
Γιατί με άφησες να φτιάξω μια ζωή που δεν είμαι εγώ;
Γιατί με άφησες να προχωρήσω σε έναν κόσμο που δεν ταιριάζω καθόλου;
Αφού ένιωθες, αφού μ’ αγαπούσες και συνεχίζεις να μ’ αγαπάς.
Ήξερες πως σ’αγαπώ. Πάντα το ήξερες. Πάντα στο έδειχνα με τον τρόπο μου.
Και γιατί μου τα είπες όλα αυτά;
Γιατί τώρα;
Αφού δεν ήσουν έτοιμος να τα γκρεμίσεις όλα!
Δεν ήσουν έτοιμος να ζήσεις όλα όσα σε τρομάζουν. Γιατί ακόμα σε τρομάζουν.
Γιατί έπρεπε να ξέρω;
Μου χάλασες τις ισορροπίες μου, μου είπες. Ξέρεις τι έκανες τις δικές μου;
Ξέρεις πως μια σου κουβέντα έβαλε φωτιά κι έκαψε τα πάντα;
Στάχτη τα έκανε. Πώς να προχωρήσω; Πώς να τα ξαναφτιάξω απο την αρχή;
Ήταν καλύτερα τελικά που δεν ήξερα ή καλύτερα τώρα που ξέρω;
Ήταν καλύτερα που δεν μιλούσαμε ποτέ γι’ αυτό ή είναι καλύτερα που τα βάλαμε φωτιά όλα;
Εσύ είσαι δυνατός και θα τα φτιάξεις όλα. «Καμία γυναίκα δεν καθόρισε τη ζωή μου» Έτσι μου είπες. Και μάλλον έτσι είναι εκτός αν τρομάζεις ακόμα και σήμερα, να αφήσεις να συμβεί.
Είμαι αδύναμη και δεν ξέρω πως θα τα καταφέρω.
Ναι ρε αδύναμη είμαι.
Δεν το πιστεύεις ε;
Ναι γιατί πάντα γελάω δυνατά.
Γιατί πάντα μπορώ να σε κάνω να γελάς.
Γιατί πάντα κάνω τους άλλους να χαμογελάνε.
Να ξέρες πόσα δάκρυα τρέχουν μέσα μου για να καταφέρνω να σας κάνω όλους να γελάτε.
Και μετά απο όλα αυτά όλοι περιμένουν να ζήσω φυσιολογικά.
Όλοι περιμένουν να συνεχίσω να τους κάνω να γελάνε.
Κι εσύ αυτό περιμένεις, απλά πλέον θα ξέρεις. Θα ξέρεις όλα όσα δεν ήξερες μέχρι τώρα.
