Γιάννης Πάριος : Όταν ο έρωτας, απέκτησε δική του φωνή

Γράφει η Οδύσσεια

Ήταν τότε, το 1969 όταν ο νεαρός νησιώτης έφτασε στην Αθήνα.
Στις τσέπες του, δυο βότσαλα από τη μια και λίγη αλμύρα από την άλλη.
Μοναδικό όπλο στη φαρέτρα του, η φωνή του. Αυτή η φωνή που έμελλε να μας ταξιδεύει για πολλές δεκαετίες.

Η φωνή της ψυχής του, τραγουδούσε τον έρωτα, όπως κανείς άλλος δεν κατάφερε μέχρι σήμερα.
Αν ρωτήσεις έναν Έλληνα -«ποιος είναι ο τραγουδιστής του έρωτα ;»
Χωρίς σκέψη θα σου απαντήσει με σιγουριά – «ο Γιάννης Πάριος φυσικά»

Και ναι, για τον ίδιο, μπορεί να μην ήταν εύκολο το μονοπάτι που διέσχισε στην καριέρα του, αλλά για το κοινό του, ήταν εύκολο να αναγνωρίσει τη χαρισματική φωνή και προσωπικότητα του όταν τον άκουσε για πρώτη φορά 50 χρόνια πριν.

Απλός, λιτός κι απέριττος εμφανίζεται στη σκηνή χωρίς να έχει την ανάγκη να εντυπωσιάσει. ·
Δε χρειάζεται να προσπαθήσεις για να χαθείς στο τραγούδι του, στη χροιά της φωνής του και στον κόσμο του ,στον κόσμο του έρωτα.

Ακόμη κι αν δεν είσαι ερωτευμένος, θα σε κάνει να ερωτευτείς. Ακόμη κι αν θέλεις να ξεχάσεις θα σε κάνει να θυμηθείς.
Θα ανακατέψει με έναν μαγικό τρόπο την ψυχή σου όσο κι αν προσπαθήσεις να παραμείνεις αδιάφορος.

Ένα είναι σίγουρο όμως, φεύγωντας από μια συναυλία του ή από μια εμφάνιση του θα φύγεις γεμάτος.
Γεμάτος συναισθήματα και γεμάτος από έρωτα.

Όποιος τον γνωρίζει από κοντά ,θα σου μιλήσει για έναν τρυφερό κι ευαίσθητο άνθρωπο, για έναν υποστηρικτικό πατέρα,για μια ευγενική ψυχή.

Αγαπητός από τους μουσικούς του, που τους αποκαλεί “οικογένεια του” και όλους τους συναδέλφους του που συνεργάστηκε στο παρελθόν.
Του αρέσει να βοηθάει τα νέα παιδιά στο χώρο και χαίρεται με την όποια επιτυχία τους.

Ακούραστος, με νεανικό μυαλό και αστείρευτη δημιουργικότητα συνεχίζει να γράφει, να τραγουδάει ,να ζει και να απολαμβάνει τη ζωή του κάθε στιγμή.

Στη μάχη με το χρόνο, ίσως για μοναδική φορά ο χρόνος έχασε.
Η φωνή του αναλλοίωτη και τολμώ να πω, καλύτερη από ποτέ.
Ενώ ο ίδιος, παραμένει ο ίδιος νεαρός άντρας με τις τσέπες γεμάτες βότσαλα κι αλμύρα.

Ένας ζωντανός μύθος λοιπόν, ανάμεσα μας .
Αγαπημένε Γιάννη, σ’ ευχαριστούμε που υπάρχεις!