Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Η μεγαλύτερη τέχνη είναι να παραμείνεις ο ίδιος άνθρωπος. Αυτός που αγάπησες, αυτός που πόνεσες, αυτός που δάκρυσες, αυτός που δεν απαρνήθηκες ποτέ σου. Όλοι οι άλλοι ρόλοι που έπαιξες ας μείνουν μακριά.
Κάποτε πίστευα ότι άλλαξα. Αλλά στην διαδρομή μου κατάλαβα ότι είμαι εκείνος ο άνθρωπος που πονάει, που αγαπάει με πάθος, που δακρύζει με την αδικία, που σπάει σε χίλια κομμάτια αν τον πληγώσεις, που συγχωρεί. Ο ίδιος άνθρωπος που αδιαφορεί με τις κριτικές και την κακία. Ο ίδιος άνθρωπος που σέβεται την ψυχή, την κάθε ψυχή, ακόμη κι αν διαφέρει μαζί της. Ο ίδιος άνθρωπος που ότι τον αγγίζει διαπερνάει το βλέμμα του και φτάνει στο μεδούλι της ψυχής του.
Αμφέβαλα πολλά χρόνια για μένα, για σένα, για όλους, ώσπου κατάλαβα ότι η ουσία είναι να παραμείνεις άνθρωπος αξίας. Άνθρωπος με Α κεφαλαίο για να μπορείς να βλέπεις με μάτια καθαρά. Κι αν η ευαισθησία μου δείχνει αδυναμία λυπάμαι, αλλά και η αδυναμία είναι προσόν του ανθρώπου.
Δεν ήμουνα ποτέ ένας εύκολος άνθρωπος. Δύσκολα με κερδίζεις, αλλά και δύσκολα με χάνεις. Δεν στάθηκα ποτέ στην γνώμη του κόσμου, είναι δική του κι όχι δική μου. Με γεμίζει ότι αγγίζει την δική μου ψυχή. Παιδί του παραλόγου πολλές φορές. Δεν βλέπω με τα μάτια σου, με τα δικά μου βλέπω. Δεν σκέφτομαι με το μυαλό σου, έχω δικό μου, όποιο και νά’ναι αυτό. Και προσπαθώ καθημερινά να το εξαντλήσω, να το ποτίσω καλύτερα.
Δεν θα σταθώ λοιπόν στην κουβέντα σου, γιατί έχω δική μου. Δεν αποποιούμαι τα λάθη μου. Έχω και τα αντιλαμβάνομαι και μέσα απ’αυτά μαθαίνω. Κι αν δεν μάθω τώρα, θα μάθω την επομένη. Αλλά θα μάθω! Κάθε μέρα ξυπνάω και λέω, δεν ξέρω τίποτα. Κάθε μέρα κάτι θα μάθω, μικρό, μεγάλο, δεν έχει σημασία.
Αν κάτι που άγγιξα με πονέσει, δεν κρατάω κακία, μόνο απόσταση. Κι απ’όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, είμαι ο ίδιος άνθρωπος. Αυτός που δεν θα αλλάξει το χαμόγελο και την ψυχή του για τίποτα που δεν του αξίζει. Ο άνθρωπος που δεν φοβάται και σέβεται τον εαυτό του και έχει απογυμνώσει από πολύ νωρίς το ψέμα απ’την ζωή του. Ο ίδιος άνθρωπος.
