Γράφει η Πράξια Αρέστη
Όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο συχνές γίνονται και οι μάχες που πρέπει να δίνουμε. Στη δουλειά, στην κοινωνία, στις φιλίες, στον έρωτα. Και όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο δύσκολο γίνεται. Τόσο πιο εύκολα κουραζόμαστε. Θέλουμε απλά όλα να κυλούν ομαλά. Να γίνουν έστω και λίγο, τα πράγματα στη ζωή μας εύκολα. Ο μαχητής μέσα μας κάπου πεθαίνει μαζί με τα νιάτα μας και δεν το παίρνουμε καν είδηση.
Κι εγώ κάπου θέλω να βγάλω από πάνω μου την πανοπλία. Μου είναι πια τόσο βαριά, που δεν μπορώ να την φοράω άλλο, μην τυχόν και ένα δόρυ έρθει από το πουθενά και καρφωθεί στην καρδιά μου.
Και ξέρεις συνήθως είναι οι πιο κοντινοί μας αυτοί που μπορούν να μας διαλύσουν. Αυτοί που αγαπάμε. Αυτοί που εμπιστευόμαστε. Αυτοί που μας βρίσκουν γυμνούς, χαλαρούς, ξέγνοιαστους και αβοήθητους.
Κι εγώ την έχω πάθει τόσες φορές, που πια ενστικτωδώς φοράω πάντα πανοπλία, έχω έτοιμα τα όπλα για μάχη και βλέπω πάντα προς την έξοδο έτοιμη να φύγω, πριν πληγωθώ, μακριά.
Κι εσύ…
Μια μάχη που δεν θέλω πια να δίνω. Τα ψέματα είναι τα πιο βαριά σου όπλα. Μου ανοίγουν τις πιο μεγάλες πληγές. Η απουσία σου, καραδοκεί πάντα σε μια γωνιά έτοιμη να με χτυπήσει αλύπητα. Οι σκοτεινές σου επιθυμίες γίνονται οι εφιάλτες μου.
Και με ρωτάς γιατί είμαι πάντα έτοιμη για μάχη, όμως, η αλήθεια είναι πως είμαι πάντα έτοιμη να αμυνθώ, να προστατέψω τον εαυτό μου από σένα.
Κι είναι ειρωνικό, γιατί είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που μαζί του πραγματικά ξεκουράζομαι. Είσαι ο μόνος που κατάφερε να σπάσει κάθε μου άμυνα ξανά και ξανά. Είσαι ο μόνος άνθρωπος που καταφέρνει να μου βγάζει την πανοπλία κι ας τρέμω από φόβο. Κι, όμως, κάποτε ακόμη φοβάμαι. Κάποτε χρειάζομαι ακόμη να με καθησυχάζεις.
Πίστεψέ με το μόνο που θέλω να είναι αφεθώ. Να νιώσω στα χέρια σου ασφαλής. Να νιώσω αγάπη. Να δω την αλήθεια στα μάτια σου και ότι ήρθες για να μείνεις. Να μην υπάρχει καμία αμφιβολία στο μυαλό μου για σένα και για μας. Αυτό θέλω. Αυτό, γιατί έχω κουραστεί και γιατί πραγματικά σε αγαπάω. Γιατί μαζί σου έχει νόημα. Γιατί μαζί σου νιώθω. Γιατί ίσως μαζί σου αξίζει να ρισκάρω και ας σκοτωθώ.