Γιατί, μαμά, λένε πως τη Δευτέρα θα αλλάξει η ζωή μας;

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Παράξενο πράγμα ο χρόνος. Πολλές φορές σου φαίνεται σαν μια ανάσα κι άλλες σαν να είναι χρόνια ολόκληρα.

Προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήμασταν πριν λίγες μέρες και το μόνο που μπορώ να φέρω στο μυαλό μου είναι μια εικόνα.

Σε ένα παιδικό πειρατικό πάρτυ, που ο Παναγιώτης, ο μπαμπάς του εορτάζοντα μικρούλη που είχε μόλις μπει στον τρίτο χρόνο της ζωής του, κρατάει μια πινιάτα και τα μικρά τερατάκια τσέπης χοροπηδάνε και προσπαθούν να την φτάσουν. Γελάνε καθαρά και γάργαρα. Φωνάζουν σπάζοντας κάθε όριο ντεσιμπέλ. Ζητάνε κι άλλη τούρτα και τρέχουν.

Κι εμείς, τα κοιτάμε και χαμογελάμε.

Είναι ξέγνοιαστα. Ναι, αυτή είναι η μαγική λέξη που τα χαρακτηρίζει. Είναι ξέγνοιαστα.

Κι εμείς, μπορεί να είμαστε συννεφιασμένοι, μπορεί να σχολιάζουμε το καλοκαίρι που μας έχει ξεχάσει φέτος, αλλά είμαστε ψύχραιμοι.

Δεκαπέντε μέρες μετά, τίποτα δεν μπορεί να μας γυρίσει σε εκείνη την στιγμή. Τίποτα δεν μπορεί να κάνει rewind σε αυτό το ξέγνοιαστο γέλιο.

Και δεν είναι τα παιδιά που άλλαξαν. Τα παιδιά ακόμα δεν έχουν νιώσει. Είμαστε εμείς που μας ενοχλεί ό,τι δεν είναι ανάλυση για Ναι και Όχι. Ό,τι δεν έχει λέξεις για ΑΤΜ και ευρώ.

Θα σου πω, λοιπόν, κάτι που δεν έχει μέσα του ψήφο, ναι, όχι και κυρίως δεν είναι τίποτα που δεν ξέρεις, απλά μέσα στον πανικό το έχεις ξεχάσει.

Κάνε μια παύση.

Φοβάσαι και το ξέρω. Κι εγώ φοβάμαι.

Όμως αυτά τα μικρά τερατάκια τσέπης, την μόνη ασφάλεια που έχουν, την μόνη δικλείδα ασφαλείας που τους έχει δώσει η ζωή, είσαι εσύ.

Στα μάτια τους, εσύ είσαι μια super hero mom έτοιμη να σκαρφαλώσει σε κάστρα και να σκοτώσει δράκους.

Στα μάτια τους είσαι ανίκητη και αλώβητη.

Τα μάτια τους μπορούν και βλέπουν μέσα σου αυτό που τους κρύβεις.

Όσο πλατιά και να χαμογελάς εκείνα διαβάζουν τον φόβο στα μάτια σου.

Γι’αυτό μην προσπαθήσεις να παίξεις θέατρο.

Πάρε μια ανάσα, κλείσε τον τρομοκράτη που λένε τηλεόραση, χαλάρωσε και πάρτα αγκαλιά.

Μίλα τους με την αλήθεια. Στρογγύλεψέ της αλλά μην την κάνεις φούσκα.

Όταν οι φούσκες σκάνε η προσγείωση πονάει πάντα.

Μίλα τους για τους προβληματισμούς σου.

Μίλα τους για τις αλλαγές που μπορεί να έρθουν στην ζωή σας.

Μίλα τους για το μέλλον που έχει θαμπώσει και δεν έχει glitter και γυαλάδα.

Μίλα τους για εκείνα που θα πρέπει να περιορίσετε και κυρίως εξήγησέ τους πως δεν φταίνε εκείνα.

Επαναλάμβανε σαν ένα μάντρα μαγικό πως δεν φταίνε, δεν ευθύνονται, δεν έκαναν εκείνα κάτι κακό.

Οι μεγάλοι κάναμε. Οι μεγάλοι φταίμε.

Πες τους για εκείνα που θα προσπαθείς να κάνεις πάντα για να είναι καλά, για να μην τους λείψει τίποτα.

Να θυμάσαι, πως την ανάγκη τους για δέκα παιχνίδια, δυο tablets και ένα σωρό μπιχλιμπίδια, εσύ του την δημιούργησες, εσύ μπορείς να του την αναδιαμορφώσεις.

Και λέγε τους ξανά και ξανά πως είσαι εκεί.

Πως μπορούν να αλλάξουν όλα εκτός από την αδιαπραγμάτευτη, χωρίς όρια, χωρίς όρους αγάπη σου για εκείνα.

Και μην τους χαμογελάς ψεύτικα. Καταλαβαίνουν τα πάντα και θα μάθουν κι εκείνα να προσποιούνται αργότερα.

Μην προσποιείσαι. Μη βάφεις με ροζ το γκρι.

Και το γκρι χρώμα είναι και θα πρέπει να το μάθουν κι αυτό.

Ανάμεσα στο ροζ και το κόκκινο και το πράσινο και το λευκό, δεν είναι κακό να τους μάθεις και το γκρι.

Μην τα τρομάξεις αλλά μην τα κοροϊδέψεις.

Κράτα τα αγκαλιά, σφίξτα λίγο παραπάνω πάνω σου και ψιθύρισέ τους εκείνα τα μαγικά λόγια που κάθε super hero mom ξέρει να λέει.

Κι όταν θα έχουν αποκοιμηθεί, βγάλε την στολή σου, στάσου μόνη στο κέντρο του κόσμου σου και μην ξεχάσεις ποτέ πως έχεις το δικαίωμα να λυγίσεις, ακόμα και να σπάσεις.

Μέχρι το επόμενο πρωί που θα ξαναγίνεις η super hero mom…

LoveLetters