Για εμάς τους δυο.. το “μαζί” και το “χώρια” είναι έννοιες πολύ συμβατικές..

Γράφει η Κωνσταντίνα Σταμπουλή

Απόψε, έλα πάλι να με βρεις. Κι αν είναι αργά, ακόμα κι αν ο ύπνος μ’έχει πάρει, εσύ να’ ρθεις. Έλα και πάρε με. Κράτα μου το χέρι και πάμε.

Πήγαινέ με λίγο πιο μακριά από εκεί που πήγαμε χθες. Χαμογέλασέ μου…
Πλησίασέ με πολύ, θέλω να παίρνουμε την ίδια ανάσα. Μη μιλήσεις ακόμα, παρατηρώ το στόμα σου, βγάζει λέξεις, κι ας παραμένει κλειστό.

Επικεντρώνω τις αισθήσεις μου στις γραμμές των χειλιών σου… Κάτι ξυπνάει μέσα μου, μεγαλώνει και τρέχει, σ’ένα δικό του μαραθώνιο, από πάνω ως κάτω.

Φίλα με. Δώσε μου ένα φιλί που δεν τελειώνει. Θέλω τα χείλη σου να πλεχτούν με τα δικά μου. Να κυκλοφορώ με τη γεύση σου και να καμαρώνω.

Αγκάλιασέ με, σφιχτά! Σφίξε με κι άλλο! Σε παρακαλώ, μη φύγεις, μείνε λίγο ακόμα…
Απομακρύνεσαι. Ακροβατώ ανάμεσα σ’ένα «πότε ξανά» κι ένα «ποτέ ξανά». Κι αυτός ο ένας τόνος, με κρατάει αιχμάλωτη, μέχρι το επόμενο βράδυ, που θα’σαι εδώ. Αν έχω κι άλλη ευκαιρία…

Χαθήκαμε, δεν σε βλέπω. Όμως, όταν γελάς το νιώθω. Όταν πονάς το νιώθω. Κάτι περνάει από μέσα μου, σαν ηλεκτρικό φορτίο και φέρνει την εικόνα σου μπροστά στα μάτια μου, δεν ξεχωρίζω αν είσαι εκεί ή εάν λείπεις…Και ξέρω πολύ καλά ότι είσαι εκεί, μα δεν είσαι. Είμαι εγώ, που σε κουβαλάω ακόμα στα μπαγκάζια μου…

Απόψε καλύτερα να μην έρθεις. Αποφάσισα σήμερα, να ξεκουραστώ. Έτσι κι αλλιώς, θα’ρθεις στον ύπνο μου, σε ξέρω, τις συνήθειες εσύ δεν τις αλλάζεις… Ήρθες πάλι! Παράξενα νιώθω… Μου έλειψες, μα δε θέλω να πλησιάσεις. Η εικόνα σου, είναι θολή. Φύγε καλύτερα, στριμώχνεσαι πολύ κοντά μου και δεν το θέλω.

Μην ανησυχείς, δεν θα χαθούμε… Εμείς θα υπάρχουμε μαζί και χώρια. Ωκεανοί να μας χώριζαν, θα μας κρατούσαν στην αγκαλιά τους τ’άστρα. Κι αν ήταν κι αυτά ακατάδεκτα, θα μας χωρούσε η θάλασσα. Κι αν τίποτα δεν είναι φτιαγμένο για εμάς, είμαστε εμείς φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο, κι αυτό αρκεί.

Και είναι αυτό που φταίει για την τόση σιγουριά μου, ότι θα σε ξαναδώ. Ίσως έχεις άλλα μαλλιά, ίσως να μη χωράς μέσα στη γαλάζια σου μπλούζα, ίσως έχει αλλάξει η χροιά της φωνής σου, ίσως η μνήμη που έχεις από μένα, να είναι φωτογραφική. Μέχρι να κοιταχτούμε…Και τότε θα ζωντανέψουν όσα δε ζήσαμε. Θα ειπωθούν όσα δεν είπαμε. Θα γίνουν όσα δεν μπόρεσαν να γίνουν…

Δε φοβάμαι την απουσία σου. Γιατί αν αυτός είναι ο τρόπος να είσαι καλά, τότε κι εγώ πετάω στα ουράνια. Γιατί οι αποστάσεις είναι μικρές για να μας σταματήσουν. Οι άλλες ζωές είναι λίγες, για να μας κρατήσουν. Γιατί το «μαζί» και το «χώρια» είναι πολύ συμβατικές έννοιες, για να μας δεσμεύσουν. Γιατί, οι λογαριασμοί οι δικοί μας, άνοιξαν, μα δεν έκλεισαν ούτε θα κλείσουν ποτέ!