Δεν της ταίριαζαν οι μπλόφες..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Κράτησε στα χέρια της τα ζάρια και κοίταξε καλά όσα αρνιόταν τόσο καιρό να αντιμετωπίσει.
Σε μια ζαριά με την μοίρα, κρατούσε όλη της τη ζωή.
Λαθραία αισθήματα, λαθραίοι έρωτες, λαθραίες στιγμές, δανεικές κι εκείνη εκεί, αδιόρθωτη, πεισματάρα, ανυποχώρητη σε εκείνα τα “θέλω” που δεν τα διαπραγματεύτηκε ποτέ.
Πόνταρε πάντα, τα πάντα στους ανθρώπους. Κι ας ήξερε. Κι αν ένιωθε.
Δεν μπλόφαρε ποτέ. Δεν της πήγαινε. Κι ας είχε μεγάλο ταλέντο να κρύβει τα αισθήματά της.
Δεν τις γούσταρε τις μπλόφες στον έρωτα. Ούτε τα πλάνα, τα σχέδια, τις τεχνικές.. τίποτα από όλα αυτά.
Μια ζαριά, όλα στον αέρα..
Μάτια κλειστά, κι όλα τα “θέλω” που κραυγάζουν χωρίς λέξεις βρίσκουν τη θέση τους.
Άνθρωποι, στιγμές, μνήμες, σημάδια, όλα ένα ένα περνάνε από μπροστά της.
Χέρια, αγγίγματα, φιλιά, λάθη..
Πόσα δευτερόλεπτα μένουν τα ζάρια στον αέρα;
Πόσα μπορεί να ζητήσει σ’αυτά τα δευτερόλεπτά;
Δεν ζήτησε..
“Κι αν χρειαστεί να στο ζητήσω, δεν το θέλω!” λόγια χαραγμένα στο “είναι” της.
Δεν γύρισε ποτέ να κοιτάξει τι της έγραφε εκείνη η ζαριά.
Δεν την αφορούσε.
Το θέμα ήταν, να μην φτάσει ως εκεί. Το θέμα ήταν να μην χρειαστεί να ρισκάρει. Το θέμα ήταν, πως ο χρόνος είχε ήδη λήξει κι εκείνη απλά έδινε παράταση.
Ο χαμένος λένε, τα παίρνει όλα, μα εκείνη ήταν ήδη κερδισμένη κι ας τα είχε χάσει όλα.
Είχε κερδίσει το στοίχημα, ξανά..