Δε μου αρκούν πια τα ψίχουλα!

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια όπου η μαμά ήταν πολύ χαμηλών τόνων και ακόμα και αν διαφωνούσε με τον πατέρα μου δε μπορούσε να διαφωνήσει μαζί του και έτσι έλεγε στα πάντα ναι! Τα λόγια της ακόμα ηχούν στα αυτιά μου, καθώς τα έχω ακούσει πάρα πολλές φορές: “Δεν μπορώ τις συγκρούσεις και τους διαπληκτισμούς παιδί μου. Ίσως όμως και να έχει και δίκιο και ο πατέρας σου και να φταίω εγώ.” Αυτά τα χιλιοειπωμένα λόγια μοιάζει σαν να έχουν ηχογραφηθεί σε μια κασέτα που έπαιζε μέσα μου ξανά και ξανά κάθε φορά που κάτι με ενοχλούσε και ήθελα να εναντιωθώ.

Έτσι πέρασαν τα χρόνια στο πατρικό μου, με έναν πατέρα κέρβερο να φωνάζει και μια μητέρα να σκύβει συνέχεια το κεφάλι για να μην τον στενοχωρήσει. Οι στιγμές ανεμελιάς, ξεγνοιασιάς και αυθορμητισμού ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, ενώ πάντα έπρεπε και εμείς τα παιδιά, αλλά και η μητέρα μας να προσέξουμε πώς θα μιλήσουμε και τι θα πούμε, ώστε να μην κάνουμε τον μπαμπά να θυμώσει και να αρχίσει να φωνάζει.

Δεν μου αρέσουν οι φωνές. Ποτέ μου δεν μου άρεσαν. Κάθε φορά που κάποιος από τον περίγυρο μου εκνευριζόταν και καταλάβαινα ότι θύμωνε και υπήρχε περίπτωση να δημιουργηθούν εντάσεις, υποχωρούσα. Υποχωρούσα από τα πιο απλά, όπως σε ποιο μαγαζί θα πηγαίναμε για φαγητό, μέχρι τις πιο σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή μου. Αποφάσεις που μου κόστισαν, αλλά τις πήρα για να μη στενοχωρήσω τους ανθρώπους που είχα απέναντι μου, με αποτέλεσμα να νιώθω είμαι εγώ η αδικημένη.

Βλέπεις, δεν με είχαν μάθει να αγαπώ τον εαυτό μου και να σέβομαι τις ανάγκες και τα θέλω μου. Αυτό που ουσιαστικά έχω εσωτερικεύσει βιωματικά, είναι να είμαι ικανοποιημένη με τα λίγα, ακόμα και αν αυτά τα λίγα είναι ψίχουλα. Όμως πρέπει να πιάσεις πάτο λένε για να αρχίσεις να ανεβαίνεις και πάλι και αυτό έγινε και με εμένα.

Έπιασα πάτο και συνειδητοποίησα ότι δεν μου αξίζει όλο αυτό. Μου αξίζει οι άνθρωποι που είναι δίπλα μου να με ακούνε με ενσυναίσθηση, όπως τους ακούω κι εγώ και να σέβονται τις ανάγκες μου και τις επιλογές μου, όπως σέβομαι κι εγώ τις δικές τους.  Μου αξίζει να παίρνω όλα όσα δίνω και αυτό δεν είναι εγωιστικό. Είναι ότι πια έμαθα καλά ότι αν δεν με αγαπήσω εγώ δεν θα το κάνει κανένας για μένα και μια ζωή θα παίρνω ψίχουλα.

LoveLetters