Ονόμασες «πολύ» το συμβιβασμό σου. Τα περίπου αισθήματα, το αδιάφορο «τώρα», τις σχεδόν σχέσεις σου.
Σε ματαιώνεις με κάθε σου ανάσα, γιατί ακόμα κι αυτή δεν την αφήνεις να μπει μέσα στα πνευμόνια σου.
Την περιορίζεις, μην τυχόν και περάσει το μήνυμα στον εγκέφαλό σου πως είσαι ζωντανός.
Μέτρια ζωή, βαρετές μέρες, αδιάφορες στιγμές, μπεζ άνθρωποι και το κεφάλι πάντα σκυφτό, οι ώμοι γυρτοί, σαν να σηκώνουν τον κόσμο όλο πάνω τους.
«Ζω» λες κι είναι το πιο μεγάλο ψέμα που λες στον εαυτό σου κάθε πρωί.
Γιατί δεν ζεις. Επιβιώνεις.
Κι επιβιώνεις γιατί σε έπεισαν πως ως εκεί φτάνεις. Ως εκεί δικαιούσαι από αυτό το πέρασμά σου. Κι εσύ τους πίστεψες.
Πίστεψες πως η ζωή σου, έχει ταβάνι!
Πως οι τοίχοι που βλέπεις γύρω σου είναι αληθινοί.
Κι όμως.. το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να σηκώσεις λίγο πιο ψηλά το κεφάλι σου.
Να κοιτάξεις πάνω από εκεί που σου όρισαν ως ταβάνι.
Να κοιτάξεις τη ζωή κατάματα και να την διεκδικήσεις, όπως θα διεκδικούσες τον πιο δυνατό σου έρωτα.
Να την ζήσεις τη ζωή, μέχρι και το τελευταίο σου κύτταρο..
Να καταλάβεις πως δική σου η ζωή, δικά σου τα όρια.. και δικό σου το ταβάνι που θα ορίσεις να κοιτάς!
