Δούρείος Ίππος ο φόβος που μας τάισαν!

Γράφει η Κλεψύδρα.

Και αν σου ακούγομαι πάλι ρομαντική θυμήσου πως η αρεία φυλή, μας δάγκωσε και οι θρησκείες τους βρωμάνε ακόμα απ το αίμα και τα δάκρια.
Στυφά και απρόσμενα αυτοί οι πολεμόχαροι με την ωραία τους Ελένη, ξέρεις δεν είπαν, που ξεκινά ο ήρωας και που τελειώνει ο φονιάς.

Δούρείος Ίππος ο φόβος που μας τάισαν!

“Σε στέλνουν στη τελευταία μαχη σου μα δε θα ρθουν να πεθάνουν στο πλεύρό σου ”
Αχ εκείνο το τραγούδι.

Πρέπει να ξέρεις απ τη αρχή και πριν ακόμα γεννηθείς πως δε νοιάζονται.
Είναι τυφλοί και δυστυχείς, δούλοι της δύναμης, που είναι αδυναμία, γιατί τίποτα σπουδαίο δεν ελέγχεται, ορίζεται ή καθορίζεται.
Είναι άρρωστοι με ενα τρόπο που πικραίνει τη ψυχή και το στόμα.
Η φρικτή γεύση της απληστίας.

Εν τέλει, εσύ αδελφέ, απάντησε μου..

Υπάρχει μεγαλύτερη εξέγερση απ τη μάνα που γεννά;
Πιο κομμουνιστής απ’ τον ήλιο που βγαίνει το πρωί και απο το θάνατο που δε διακρίνει;

Υπάρχει πιο ελεύθερος απ το θεό που με τόσα παιδιά μόνο αν χαθείς μπορείς να τον κοιταξεις;
Υπαρχει πιο σωστή αλήθεια απ την υποκειμενική και πιο φασίστας απ το χρήμα;

Γι αυτό σου λέω μη σκοτώνεις, ζήσε!
Η ζωή ειναι ο πιο σκληρός αγώνας μην πετάς κανέναν έξω, δε ξέρεις το δρόμο του μόνο τον δικό σου.

LoveLetters