Δυο ολόκληρα, χτίζουν έναν έρωτα..

Γράφει η Πράξια Αρέστη

Ποιος θα το περίμενε ότι κάτι τόσο μεγάλο και κάτι τόσο δυνατό, θα χωρούσε παντού. Ναι, αυτός είναι ο έρωτας. Αυτή είναι η αγάπη. Χωράει παντού, ακόμη και στα πιο ασήμαντα και μικρά πράγματα.

Χωράει σε μια ματιά δευτερολέπτων, σε δύο μικρές λέξεις όπως το “σ’ αγαπώ”, σε ένα χαμόγελο, στις πιο μακρινές αποστάσεις και στα πιο μεγάλα λάθη, στις μεγαλύτερες διαφορές, στα πρέπει και τα μη.

Κάτι τόσο μεγάλο, αγνό και δυνατό χωράει μέσα μας. Σε μια τόσο μικρή καρδιά. Σε ένα τόσο περίπλοκο μυαλό. Και τα αλλάζει όλα. Μας αναστατώνει, μας τρελαίνει, μας απογείωνει και μας προσγειώνει απότομα και δεν είμαστε ποτέ ξανά οι ίδιοι.

Η υπαρξιακή μας μοναξιά χάνεται γιατί νιώθουμε ότι υπάρχει κάποιος στον κόσμο που μας σκέφτεται. Κάποιος που μας νοιάζεται και μας θέλει. Δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα από το να σε θέλει αυτός που θέλεις. Από τον αμοιβαίο πόθο και τη συνομιλία των μυαλών χωρίς να λέτε κουβέντα.

Κι όμως ο ίδιος ο έρωτας μας γεμίζει αμφιβολίες. Γινόμαστε πολλές φορές τυφλοί. Δεν μπορούμε να δούμε πάντα ποιος είναι πραγματικά αυτός που ερωτευτήκαμε.

Και άλλες φορές όταν κάποιος στέκεται απέναντί μας αληθινός κι έτοιμος να μας δώσει τα πάντα χωρίς όρους, αδυνατούμε να τον πιστέψουμε. Φοβούμενοι ότι αν αφεθούμε θα πληγωθούμε, υποψιαζόμαστε τα πάντα.

Ακόμη και μέσα σε όλα τα εμπόδια που δημιουργούνται ο έρωτας μπορεί να χωρέσει και να επιβιώσει. Κοιμάται για λίγο, θυμώνει, απομακρύνεται, όμως, ξαναγεννιέται με το πρώτο άγγιγμα, με το πρώτο αστείο.

Μια κλαίμε, μια γελάμε. Θα έλεγε κανείς ότι είναι μαζοχιστικός, όμως, παράλληλα μας κρατάει ζωντανούς και σε εγρήγορση.

Είναι τόσο δύσκολο να τον βρούμε. Αυτόν τον μικρό κατεργάρη. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να τον κρατήσουμε ζωντανό. Έχει, λένε, πάντα ημερομηνία λήξης.

Γίνεται αγάπη, γίνεται μίσος ή αδιαφορία. Το μυαλό ίσως βρει κατί καινούργιο να ερωτευτεί από την αρχή, κάτι να τον εξιτάρει και να τον ενθουσιάσει. Κάτι που μπορεί τελικά να αποδειχθεί ότι δεν είναι έρωτας αλλά μια διαφυγή από την καθημερινότητα και τη συνήθεια του έρωτα.

Μπορεί, όμως και να είναι έρωτας. Μπορεί να είναι ο πραγματικός έρωτας, μπορεί και να ερωτευτούμε στη ζωή μας περισσότερες από μία, δύο φορές. Στον έρωτα δεν υπάρχουν κανόνες. Ούτε είναι ο ίδιος σε όλους τους ανθρώπους, ούτε πάντα ίδιος μέσα στον ίδιο άνθρωπο.

Μπορεί η επιστήμη να λύνει και τα πιο δύκολα προβλήματα, μπορεί η τεχνολογία να μας πάρει στον Άρη, όμως, ο έρωτας έχει να κάνει με συναισθήματα, είναι πολυδιαστάτος και πολύχρωμος, απρόβλεπτος και ασύλληπτος. Δεν μετριέται, δεν ξηγιέται, δεν ελέγχεται.

Είναι σαν ένας μικρός θεός που ελέγχει το μυαλό και τις ζωές μας, πότε θετικά, πότε αρνητικά. Η απουσία του μας κάνει δυστυχισμένους, όσο δυνατοί κι αν νιώθουμε από μόνοι μας, όσο κι αν αγαπάμε τον εαυτό μας, νιώθουμε πάντα πιο γεμάτοι όταν μας αγαπάνε.

Όταν έχουμε τον οργασμό από αυτόν που θέλουμε. Όταν τον νιώθουμε κολλημένο στο σώμα μας. Όταν του μιλάμε, όταν μοιράζομαστε μαζί του τα προβλήματά μας αλλά και τους πιο κρυφούς μας πόθους.

Αυτός ο άνθρωπος χωρίς να το θέλει γίνεται τόσο πολλά για μας, γίνεται η προσωποίηση του έρωτα, δεν είναι, όμως, δική του ευθύνη να μας κάνει ευτυχισμένους. Αυτό είναι προσωπική δουλειά του καθένος.

Κι ο έρωτας χωράει καλύτερα μέσα σε ανθρώπους που έχουν δουλέψει καλά τον εαυτό τους, που δεν αγαπούν εξαρτημένα, που δεν ψάχνουν το άλλο τους μισό αλλα είναι ολόκληροι, έτοιμοι να αγαπήσουν ένα άλλο οολόκληρο πλάσμα.

Ο έρωτας μαθαίνεται και γίνεται καλύτερος με τα χρόνια, με την ωριμότητα, με τις εμπειρίες μας. Γι’ αυτό από τις λίγες ή πολλές απομιμήσεις που θα γνωρίσουμε στη ζωή μας, ο πραγματικός έρχεται τη στιγμή που είμαστε έτοιμοι να τον δεχθούμε.