Γράφει η Κέλλυ Μπόζα
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί αυτός που παίρνει την απόφαση να τελειώσει μια σχέση, να είναι κ αυτός που δεν ένιωσε, που δεν αγάπησε, που τα παράτησε.
Δριμύ κατηγορώ στον “δειλό” που τόλμησε το τέλος όταν πια δεν υπήρχε καιρός για άλλη προσπάθεια.
Ταυτίσαμε εκείνον που ψελλίζει το αντίο,με τον προδότη και το αποσβολωμένο ταίρι με θύμα.
Γιατί λοιπόν;
Ξέρεις πόσο μπορεί να πάλεψε, να έκλαψε, να υποχώρησε, να προσπάθησε έως ότου φτάσει στο σημείο να μαζέψει τα σπασμένα του κομμάτια σε μια βαλίτσα και να κλείσει την πόρτα;
Γιατί να φαντάζει σαν τον εφιάλτη από τους τριακόσιους και όχι σαν τον δυνατό που επωμίζεται την ευθύνη ενός χωρισμού;
Γιατί καλέ μου θέλει την τόλμη του να ζυγίσεις μία κατάσταση, να δεις τα πραγματικά προβλήματα, να πάρεις την απόφαση ότι εσυ θα πρέπει να σηκώσεις το βάρος των τίτλων τέλους που ο άλλος ηθελημένα ή μη έκρυβε κάτω απ’ το χαλί.
Γιατί ξέρεις υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι που φοβούνται να ξεστομισουν το αντίο, και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να το πει πρώτα ο άλλος.
Σημασία έχει αυτός που φεύγει, να φεύγει με το κεφάλι ψηλά και την συνείδηση καθαρή ότι έκανε ότι μπορούσε για να σώσει τη σχέση, και όχι μόνο δεν τα παράτησε, αλλά προσπάθησε ωs το έπακρον.
Και αυτός που μένει πίσω χτυπιέται και φωνάζει ότι ο άλλος πότε δεν τον αγάπησε, ποτέ δεν νοιάςτηκε και να που τώρα τα διαλύει όλα.
Εκείνος λοιπόν ο “άλλος” μπαίνει σπίτι του, κλείνει την πόρτα, κουλουριάζεται στο κρεβάτι του και αφήνεται στους λυγμούς του.
Η μόνη διαφορά είναι ότι τόλμησε αυτό που εσύ δεν θα τολμούσες.
Πως μόλις περάσει η μπόρα αυτή, θα νιώθει ήρεμη την ψυχή του ότι τα έδωσε όλα κι ας μην είχε happy end το έργο σας.
Δεν είναι ο αδύναμος αυτός που εγκαταλείπει, είναι ο δυνατός που ξέρει πότε πρέπει να αποχωρήσει.
Κι ας μοιάζει στα μάτια τρίτων το κακό παιδί…λίγο τον νοιάζει τώρα.