Είμαι εγώ, εκείνο το τσιγάρο το ατέλειωτο…

Γράφει η Φλώρα Σπανού.

Η νύχτα έχει ρίξει από νωρίς σήμερα το βελούδινο πέπλο της κι έχει αγκαλιάσει τα πάντα.
Κι εσύ καθισμένος στο μπαλκόνι του μικρού διαμερίσματός σου παρακολουθείς τα φώτα των αυτοκινήτων που πηγαινοέρχονται σταθερά. Με μία πορεία συγκεκριμένη.
Ένας αναστεναγμός βγαίνει από τα χείλη σου.
Οι σκέψεις σου κόβουν πάλι βόλτα μες το μυαλό σου.
Ανάμεσα σε αυτές είμαι κι εγώ.

Είσαι σε δίλημμα το ξέρω. Σκέφτεσαι αν θα με ανάψεις, έτσι δεν είναι;
Είναι μέρες τώρα που προσπαθείς να κρατηθείς μακριά μου.
Το γνωρίζω.
Το βλέπω.

Η αλήθεια είναι πώς ποτέ μέχρι τώρα δεν σου είχε περάσει από το μυαλό. Πώς θα μπορούσες, άλλωστε, να κάνεις ένα βήμα δίχως εμένα; Κι εγώ, είχα εφησυχαστεί.
Όμως, να που ήρθε η στιγμή. Εκείνο που φοβόμουν το βλέπω τώρα να γίνεται πράξη. Μην με κρατάς στο χέρι σου και με στριφογυρίζεις. Είσαι μεγάλος άνθρωπος. Αποφάσισε πια και μη με βασανίζεις.

Ένα πράγμα θέλω μόνο να σου ζητήσω, σαν τελευταία χάρη.
Σκέψου καλά, πριν αποφασίσεις. Όλα εκείνα που έχουμε περάσει εμείς οι δύο μαζί.
Από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας.

Αν ρωτήσεις εμένα; Θυμάμαι τα πάντα. Από εκείνη την πρώτη φορά που με κράτησες στο χέρι σου. Που με μύρισες.
Που η νικοτίνη μου εισέβαλε στα κύτταρα του κορμιού σου.
Τότε που με δοκίμασες από περιέργεια και ενθουσιασμό. Και τα πήγαμε καλά.
Ναι, γίναμε αχώριστοι. Τα καλύτερα φιλαράκια.
Ποτέ δεν με πρόδωσες.
Μαζί τα πίναμε και ξενυχτούσαμε.
Μαζί κάναμε τις πρώτες ερωτικές τρέλες.
Μαζί αγαπήσαμε, πληγωθήκαμε, αναρωτηθήκαμε, απογοητευτήκαμε, θυμώσαμε, αναπολήσαμε.
Όλα αυτά και πολλά ακόμη μαζί.

Γιατί εγώ είμαι ο φίλος που με κρατάς στα δύσκολα, είμαι ο φίλος που με κρατάς σχεδόν μία ζωή.
Εγώ, ένα τσιγάρο ατελείωτο. Ένα τσιγάρο που έχει τόσες ιστορίες να σου αφηγηθεί.
Πάντα ήμασταν μαζί εμείς οι δύο και στα εύκολα και στα δύσκολα.

Θυμάσαι τότε που περίμενες με αγωνία τα αποτελέσματα των πανελληνίων;
Τη νύχτα εκείνη που έκανες για πρώτη φορά έρωτα;
Τα βράδια που ξαγρυπνούσες όταν δούλευες;
Το βράδυ που αρρώστησε ο πατέρας σου;
Τη μέρα εκείνη που έμαθες πως τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν είναι δεδομένο;
Τότε που ο φόβος είχε απλωθεί στην ψυχή σου;
Τότε που έκλαψες από χαρά!
Τόσες και τόσες στιγμές πέρασαν και έφυγαν από τη ζωή σου και όλες τις μοιράστηκες μαζί μου.

Και τώρα τι; Μετά από όλα όσα περάσαμε θες να χωρίσουμε;
Έτσι εύκολα νομίζεις πώς θα με ξεφορτωθείς;
Αν στο είπανε φίλε μου αυτό, να ξέρεις πώς σε γελάσανε. Πρέπει να δώσεις αγώνα για να το πετύχεις αυτό.
Έναν αγώνα με τον ίδιο σου τον εαυτό και τις επιθυμίες του.
Ξέρω τι συμβαίνει τελευταία. Σου βάζουν λόγια για να με αφήσεις. Σου φυτεύουνε στο μυαλό φοβίες.
Επειδή, μεγαλώνεις και ο οργανισμός σου γίνεται πιο αδύναμος στις αρρώστιες. Πιο ευάλωτος…

«Κόψε το πριν είναι πολύ αργά» σου λένε. «Είναι κακό για την υγεία σου. «Δεν είδες τι έπαθε ο συνομήλικος σου; Καρκίνος στους πνεύμονες. Θες να πάθεις κι εσύ τα ίδια;»

Κι εγώ ο φίλος σου, λοιπόν, σου λέω αυτό.
«Δεν κουράστηκες να βάζουν όρια στη ζωή σου; Να σου επιβάλλουν την άποψή τους;»
Εγώ, κουράστηκα. Να με πολεμούν. Ξέρω όμως, πώς να επιβιώνω. Εσύ;
Δεν μιλάς;
Κι όμως εγώ νιώθω το χέρι σου που τρέμει. Τη ζεστασιά του που πάει να με τυλίξει. Με θες πολύ, το ξέρω. Ίσως, αυτή να είναι και η τελευταία φορά που θα με κρατήσεις.

Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να πούμε το αντίο;

Απάντησε μου…
Όμως,  θέλω να ξέρεις πως εγώ όπως και να έχει θα υπάρχω πάντα.
Είμαι ένα τσιγάρο που κάποιος κάπου θα βρεθεί να το ανάψει και να το απολαύσει.
Θα μοιραστεί μια ιστορία μαζί του.
Μια τρέλα. Μια σκέψη. Μια ανακούφιση. Έναν αναστεναγμό. Μια επιθυμία. Μια νοσταλγία. Μια θλίψη. Μια γνωριμία. Ένα χαμόγελο.
Αν δεν είσαι εσύ θα υπάρξει σίγουρα κάποιος άλλος που θα φλερτάρει μαζί μου.

Γιατί είμαι ένας γλυκός και απολαυστικός εθισμός που δύσκολα κάποιος μπορεί να του αντισταθεί.
Είμαι εγώ εκείνο το τσιγάρο που γίνεται η συνοδεία σου για μια ζωή.
Και σου θυμίζει όλες εκείνες τις τρέλες που έχεις κάνει στη ζωή σου και όλες εκείνες που έμειναν μόνο στη φαντασία σου.
Λοιπόν; Τι αποφάσισες;
Θα με καπνίσεις ή όχι;  

LoveLetters