Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Κάθομαι που λες με το παιδί που δεν γέννησα, αλλά είναι πιο παιδί κι από παιδί μου κι εκείνη και η δίδυμή της, και μιλάμε για την επικαιρότητα, για την καθημερινότητα, μπλέκουμε στη συζήτηση εκλογές, Γεωργούλη, πανελλήνιες (δίνουν και τα δυο μου κορίτσια και αυτό είναι μόνιμο θέμα συζήτησης πια), και μέσα στα πολλά, βγαίνει και ένα “ε μα στα 45 και στα 50 γέρος δεν είσαι;”
Σοκ! Μαξιλάρια στον αέρα, απειλές κι από τις δυο μανάδες της που έχουμε πιάσει εκείνα τα δεύτερα -άντα προ καιρού, γέλια, κι ένα μικρό τσίμπημα.
Μεγαλώσαμε ε;
Και λοιπόν;
Είναι προνόμιο, που δεν το είχαν πολλοί.
Μια γενιά παράξενη, που ζει στο μεταίχμιο του χθες και του σήμερα κι ενός αύριο που κανείς δεν ξέρει.
Μια γενιά που πέρασε τα καλύτερά της χρόνια χωρίς κανένα κινητό να μπορεί να καταγράψει και να αποτυπώσει τα ξενύχτια, τα γέλια, τα αστεία, ακόμα και τα λάθη.
Μια γενιά που ξέρει τι είναι το telex και το fax, που όταν πληγωνόταν κοπάναγε το ακουστικό του τηλεφώνου και που όταν πρωτοφλέρταρε, περίμενε πάνω από το τηλέφωνο εκείνο το μαγικό συνθηματικό, που ήξερε πως ήταν η στιγμή του.
Μια γενιά που χόρεψε στο μισοσκόταδο και ψιθύρισε τα πρώτα “μου αρέσεις” και “τα φτιάχνουμε;” και πήρε δώρο κασέτες γραμμένες και αφιερώσεις στο ραδιόφωνο.
Μια γενιά που αναγκάστηκε για να επιβιώσει, να μάθει 2-3 ξένες γλώσσες και να προσαρμοστεί μέσα σε μια νύχτα, στην τεχνολογία, στο internet, στα mails και στα chats κι ας χρειάζεται γυαλιά πρεσβυωπίας για να δει.
Μια γενιά που δεν τόλμησε να στείλει στον διάολο τις παθογένειες και τώρα πέφτει κάθε μέρα από τα σύννεφα, από γυναικοκτονίες, βιασμούς και παιδεραστίες αλλά έστω και τώρα αντιδρά. Έστω και καθυστερημένα, εκπαιδεύει κι εκπαιδεύεται.
Μια γενιά που έβαλε κάτω από το χαλί όλα εκείνα για τα οποία θα έπρεπε να ντρέπεται και να διορθώνει.
Μεγαλώσαμε..
Κι είμαστε ακόμα η γενιά που στέκει όρθια και σας μαθαίνει πως τα -άντα, πρώτα ή δεύτερα, είναι μια γενιά ροκ στην ψυχή, που αντέχει με όλα τα καλά και τα κακά της.
Αντέχει να δημιουργεί, να ερωτεύεται, να μαθαίνει, να διδάσκει, να κάνει λάθη και να σπάει τα μούτρα της.
Είμαστε ακόμα η γενιά που έσπασε τα μούτρα της, και ξανασηκώθηκε κι ας πονάνε τα κόκκαλα από τα πεσίματα.
Μεγαλώσαμε και τολμάμε ακόμα να μας κοιτάμε στον καθρέφτη και να ονειρευόμαστε!
Και ξέρεις τι γίνεται μικρή μου Μο;
Είμαστε μια παράξενη γενιά που λυγίζει, μα δεν σπάει.
Και που στο τέλος της μέρας, ό,τι δεν έρχεται, το φτιάχνει!
Και τα καλύτερα δεν τα περιμένει. Τα διεκδικεί και τα φτιάχνει!
ΥΓ. Στα κορίτσια μου.. που μέσα από τα γέλια μας, μαθαίνουμε τη ζωή!
