Είναι άδικο να μένεις στην ελπίδα, χωρίς πράξεις!

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Και όταν θες να κανείς κάτι, καν’ το. Τόλμα. Φύγε. Προχώρα. Μείνε. Αφουγκράσου. Σκέψου. Ονειρέψου. Χαμογέλα.
Ακόμα και αν θες να φωνάξεις δυνατά, φώναξε. Βγάλε όλη σου την ένταση σε κραυγή. Ούρλιαξε με όλη σου τη δύναμη και σκίσε τον αέρα με την ένταση της φωνής σου. Ακόμα και αν σου βγαίνει από μέσα σου, κλάμα. Κλάψε. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να καθαρίσουν τα μάτια σου από τις σκόνες και ύστερα να δεις τον κόσμο καλύτερα. Με μάτια καθαρά και ψυχή λίγο πιο ήρεμη από πριν.
Αν πάλι θες να γελάσεις, γελά με τη ψυχή σου και αυτό, οι άνθρωποι όταν χαμογελούν μικραίνουν, φωτίζονται και αλλάζουν!
Αν θες να περπατήσεις μόνος στο σκοτάδι, προχωρά ίσως στη διαδρομή κάποιο φως σε οδηγήσει εκεί που δε κατάφερες να πας ποτέ και τελικά ο κόπος να άξιζε διπλά.
Ακόμα και αν θες να κουρνιάσεις σε μια γωνιά του σπιτιού σου, κάντο. Πάρε ένα μαξιλάρι αγκαλιά και άσε τις σκέψεις τις κακές να ταξιδέψουν. Να ταξιδέψουν μακριά, να τις πάρει ο άνεμος και να απλωθούν. Να μικρύνουν και να χαθούν μέσα στο γκρίζο της στιγμής. Σε αυτά που δε θα ειπωθούν ποτέ και στα αλλά που θα γίνουν πηγή για καινούργια ανάσα.
Αν η επιθυμία σου για αυτό που ονειρεύεσαι στο τέλος, είναι περισσότερη από τη λαχτάρα σου για κάτι, τότε κέρδισες, εκεί είναι η διαφορά, απλά συνέχισε και όλα θα γίνουν όπως τα έχεις σκεφτεί.
Μη προσπαθείς να αναβάλεις στιγμές, ανθρώπους, καταστάσεις, είναι μικρή η ζωή για δεύτερες σκέψεις και χαμένες ευκαιρίες.
Είναι άδικο να μη πράττεις. Να μένεις άπραγος μπροστά στο θέαμα των όσων σκέφτεσαι και ελπίζεις.
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία αλλά και η ζωή προχωρά γρήγορα, αλλά εσύ πρόλαβε τη στη γωνία και κλείσε της πονηρά το μάτι!
Ποτέ δεν ξέρεις μια κλεφτή ματιά που μπορεί να σε οδηγήσει!